Lezersrecensie
De appeltaart van hoop
25 april 2016
De appeltaart van hoop. Ik had er zóveel goeds over gehoord. Het Best of YA promoteam - en dan met name Joost - was er lyrisch over. De achterflap klonk wel grappig (vooral de focus op appeltaart), maar ik liep er niet direct warm voor. Maar ja, die positieve geluiden moeten toch ergens op gebaseerd zijn? En dus besloot ik toch om de gok te wagen.
Nu, zo na het lezen, vind ik het boek vrij lastig te beoordelen. Aan de ene kant snap ik heel goed waarom ik er zoveel lyrische dingen over hoor. De schrijfstijl van Sarah Moore Fitzgerald is echt bizar mooi. Ze weet alles zó poëtisch, zo quotable te verwoorden! Echt, haar boek zit vol met de meest prachtige zinnen.
De boodschap en de bijbehorende thema's vond ik daarnaast ook heel erg mooi. Het gaat over jezelf zijn en daar ook trots op kunnen zijn. Ieder mens is immers uniek en juist jouw persoonlijkheid maakt jou wie je bent. Dus als je perfecte appeltaarten kunt bakken: wees er trots op! Ook al vinden anderen het wellicht raar, het maakt jou wie je bent. Een van de andere thema's is dan ook pesten, en de gevolgen van pesten en gepest worden. Hierdoor is het boek heel krachtig en echt een aanrader om te lezen.
De andere kant is echter dat ik me tijdens het lezen vrij veel zat te ergeren. Het grootste gedeelte van het boek, de gebeurtenissen, de dingen die fout gaan, zijn namelijk allemaal gebaseerd op miscommunicatie. Op dingen die niet uitgesproken worden of net anders geïnterpreteerd te worden. En natuurlijk gebeurt dat in de realiteit ook, maar het lag er hier zó dik op! Regelmatig wilde ik naar het boek schreeuwen. 'Zeg het gewoon! Spreek eens uit wat je bedoelt in plaats van in vage termen te blijven hangen!' Hoewel het hebben van frustraties ook een teken kan zijn dat het boek echt goed is - het doet immers een hoop met je - kon ik dat hier niet zo goed opbrengen. Ik vond het echt een beetje vervelend.
Voor mij was De appeltaart van hoop dus een boek met twee gezichten: een prachtige poëtische schrijfstijl en hele belangrijke thema's, maar met een uitwerking die wat mij betreft iets minder overduidelijk op miscommunicatie gebaseerd had mogen zijn.
Nu, zo na het lezen, vind ik het boek vrij lastig te beoordelen. Aan de ene kant snap ik heel goed waarom ik er zoveel lyrische dingen over hoor. De schrijfstijl van Sarah Moore Fitzgerald is echt bizar mooi. Ze weet alles zó poëtisch, zo quotable te verwoorden! Echt, haar boek zit vol met de meest prachtige zinnen.
De boodschap en de bijbehorende thema's vond ik daarnaast ook heel erg mooi. Het gaat over jezelf zijn en daar ook trots op kunnen zijn. Ieder mens is immers uniek en juist jouw persoonlijkheid maakt jou wie je bent. Dus als je perfecte appeltaarten kunt bakken: wees er trots op! Ook al vinden anderen het wellicht raar, het maakt jou wie je bent. Een van de andere thema's is dan ook pesten, en de gevolgen van pesten en gepest worden. Hierdoor is het boek heel krachtig en echt een aanrader om te lezen.
De andere kant is echter dat ik me tijdens het lezen vrij veel zat te ergeren. Het grootste gedeelte van het boek, de gebeurtenissen, de dingen die fout gaan, zijn namelijk allemaal gebaseerd op miscommunicatie. Op dingen die niet uitgesproken worden of net anders geïnterpreteerd te worden. En natuurlijk gebeurt dat in de realiteit ook, maar het lag er hier zó dik op! Regelmatig wilde ik naar het boek schreeuwen. 'Zeg het gewoon! Spreek eens uit wat je bedoelt in plaats van in vage termen te blijven hangen!' Hoewel het hebben van frustraties ook een teken kan zijn dat het boek echt goed is - het doet immers een hoop met je - kon ik dat hier niet zo goed opbrengen. Ik vond het echt een beetje vervelend.
Voor mij was De appeltaart van hoop dus een boek met twee gezichten: een prachtige poëtische schrijfstijl en hele belangrijke thema's, maar met een uitwerking die wat mij betreft iets minder overduidelijk op miscommunicatie gebaseerd had mogen zijn.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
