Feelgood of satire?

ik hou van feelgood romans zoals geschreven door Jill Mansell en Sophie Kinsella. Het mag romantisch, grappig, soms wat melig zijn. Waar ik niet van hou is van platte chaotische drap zoals dit boek. De humor was ordinair en slecht getimed. Het romantische heb ik er niet in gelezen, want daarvoor moeten er positieve gevoelens zijn en geen enkel personage in dit boek was sympathiek. Ze liegen, bedriegen, zijn agressief en onvriendelijk. Na een paar hoofdstukken dacht ik zelfs: dit is geen feelgood, maar satire, type Vicky Pollard uit Little Britain, en als ik nog een beetje verder lees, dan zal ik de clue wel snappen.... maar na honderd pagina's nog geen clue gevonden, en dus niet uitgelezen...