Filosofische horror in een dantesk decor

“The Divine Farce” van Michael S.A. Graziano is met voorsprong het beste horrorboek dat ik het afgelopen jaar heb gelezen.

Het begint meteen ontzettend claustrofobisch. Drie vreemden zitten met elkaar opgesloten in een betonnen schacht. Door een rooster boven hen sijpelt een vloeibare, naar peer smakende drab, hun enige voedsel. Hun uitwerpselen vallen door het rooster onder hen. De schacht is zo nauw dat ze enkel recht kunnen blijven staan, dicht tegen elkaar aan, naakt. Twee vragen verdrukken alle andere: waar zijn ze en waarom zijn ze hier? Bevinden ze zich in de hel of maken ze deel uit van een experiment?

De premisse schept zulke hoge verwachtingen dat je als lezer vurig hoopt dat de auteur het talent heeft om het verhaal kundig uit te werken. Ik kon hem in ieder geval op geen misstap betrappen. Meer nog, het slot is van die aard dat het alle extra lagen, die per onthulling worden toegevoegd, netjes in elkaar schuift. Bij mij bleef het heel lang nazinderen, niet alleen het slot, maar het ganse verhaal. The Divine Farce is meer dan horror, het is een filosofische novelle over de kracht van vriendschap in een dantesk decor. Ontzettend origineel, intelligent en tegelijkertijd erg grafisch.

Wie het wil lezen zal dat op een e-reader moeten doen, tenzij je veel geld overhebt voor een tweedehands paperback. Het boek is in beperkte oplage uitgebracht en niet vertaald.