Deze auteur heeft lef!

De film had ik al enkele keren gezien en ondanks duidelijke mankementen vond ik die best vermakelijk, op sommige vlakken zelfs goed. Het boek is nog veel beter. Ik zal meer zeggen: het is een van mijn persoonlijke horrorfavorieten geworden. Gek genoeg is het niet echt bekend (of berucht), ondanks een Nederlandse vertaling en zelfs een herdruk nadat de film een bescheiden succes werd. Voor mij klopt zowat alles aan dit boek: het is wreed en gruwelijk, slim opgebouwd en vakkundig geschreven (zowel plottechnisch als stilistisch). Auteur Scott Smith houdt de dreiging constant vast, zonder dat de spanningsboog knapt, iets wat beslist niet eenvoudig is. Gezien het onderwerp vind ik het bijna absurd dat de gebeurtenissen en personages geloofwaardig gebracht worden. Niet dat ik per se dezelfde keuzes zou maken, maar het steekt wel logisch in elkaar allemaal. De rolverdeling tussen de verschillende personages en de manier waarop ze met elkaar en de situatie omgaan, voelen herkenbaar en realistisch, niet overdreven of stereotiep zoals in de film. Dat Scott Smith zich daar zelf heel goed van bewust is, bewijst de meta-dialoog waarin de personages zichzelf portretteren als de held, de slet, de grapjas, de slechterik en het voorbeeldige meisje. Het doet de lezer anders naar de zaken kijken, zeker als je de film al gezien hebt (of vertrouwd bent met het procedé in de gemiddelde tienerhorror). Hoedje af voor het einde trouwens; de auteur heeft lef!

Wat niet ter zake doet, maar me wel intrigeert, is de gemiddelde score voor dit boek op pakweg Hebban of Goodreads. Die is bijna een vol punt lager dan enkele bekende titels van Stephen King, terwijl The Ruins zoveel beter is dan bv. The Shining, om er maar een te noemen. Slimmer geschreven en slimmer opgebouwd. Dat doet me dan weer vermoeden dat sommige boeken hun hogere score toch te danken hebben aan hun populariteit (of die van de schrijver).