Post-puberaal broddelwerk

Post-puberaal relaas dat kreunt onder overbodige, misplaatste beeldspraak en waarin elke nuance ontbreekt. Voor iemand die Gilliams citeert (“de onrust schenkt vleugels aan de verbeelding”) is dit een zeer, zeer pijnlijke zaak. Rijnevelds idioom is weliswaar kundiger dan dat van de gemiddelde tiener met een dagboek, maar inhoudelijk blijft het even schreeuwerig, even vlak. Ze legt nergens evenwicht in het gevoelsleven van haar personages en verdrinkt in de onnodige urgentie om elke emotie in een metafoor te verpakken. Het lijkt alsof de auteur uitsluitend de pen heeft opgepakt met de bedoeling te choqueren. Zelfs dat lukt niet, want taboes als dierenmishandeling, incest en zelfmoord werden al eerder en beter beschreven door auteurs met een veel fijnzinnigere, oprechtere stem. Het past natuurlijk in de tijdgeest, waarin men al te gretig zijn/haar sentimenten prostitueert op sociale media. Dit groteske boek ligt in het verlengde van die trend en wellicht is het daarom zo populair.