Piercing

Ja, ja, ik weet het, hier zit slechts een handvol horrorfanaten, maar doe jezelf een plezier en lees dit boek van Ryu Murakami. Ik zou het horror voor gevorderden noemen, in die zin dat je geen spoken of zombies of een ontzagwekkend creatuur met een muil vol vlijmscherpe tanden moet verwachten, maar wel verknipte personages die hun eigen horror regisseren als voortzetting van hun jeugdtrauma’s. Voor zover ik kan zien is er geen Nederlandse vertaling beschikbaar. Dat is jammer, maar gelukkig is de Engelse vertaling (want oorspronkelijk Japans) toegankelijk geschreven en bovendien makkelijk verkrijgbaar.

Zoals wel vaker het geval is met Japanse horror bevat ook Piercing een paar gestoorde scènes. Of een gestoorde premisse, zou je kunnen zeggen. Je hoeft de flaptekst maar op te zoeken en je zult snappen wat ik bedoel. Ik gok dat dit boek daarom niet voor iedereen weggelegd is. En toch. Er is iets met de tegelijk expliciete en subtiele manier waarop Murakami zijn personages tot leven wekt. Hun motieven staan (hopelijk) ver af van datgene waarmee een gemiddeld mens zich onledig houdt, maar vanuit hun trauma’s schuilt er wel een bizar soort logica in. Die logica is trouwens nodig voor de geloofwaardigheid van het verhaal en de keuzes die de personages maken. Kortom, een auteur die weet waar hij mee bezig is, iets wat je ook merkt aan de souplesse in de perspectiefwissels.

De ondertoon van dit naargeestige werkje is bij vlagen erotisch, weliswaar op een ongebruikelijke manier. Sommigen zouden het wellicht pervers noemen, ik plak er liever geen waardeoordeel op. Wees alleszins gewaarschuwd dat de beschreven seks zich niet binnen de contouren van de missionarishouding afspeelt. Het past alleszins bij de sfeer en bij de personages. Gewelddadig is Piercing ook, al houdt Murakami zich in als het op bloedvergieten aankomt. Hij geeft de voorkeur aan suggestie en psychische terreur en stelt cruciale scènes zo lang uit dat je er als lezer al van alles bij gefantaseerd hebt nog voor ze plaatsvinden.

Het boek is kort en krachtig en bevat volgens mij slechts twee minpunten. Een: bepaalde innerlijke monologen zijn nogal langdradig terwijl andere net heel snedig zijn. Twee: tijdens de ontknoping zet de gelaagdheid van de personages een rem op bepaalde gebeurtenissen. De terugkoppeling naar hun trauma’s gebeurt namelijk iets te frequent, iets te nadrukkelijk – als lezer weet je het dan immers al.

O ja, Piercing dateert al van 1994 en werd in 2019 verfilmd.