Gemiste kans?

Ik heb bijna alles van Thomas Olde Heuvelt gelezen, van zijn vroege romans over zijn korte verhalen tot zijn nieuwste boek “Het laatste verhaal van Jamie Gunn”. Ook in de toekomst ben ik van plan om zijn boeken te blijven lezen. In dat opzicht ben ik ongetwijfeld een liefhebber, wat niet wil zeggen dat ik niet kritisch probeer te kijken naar de verhalen die hij aflevert. Ik zal meteen met de deur in huis vallen: als ik een horrorboek lees, dan wil ik bang gemaakt worden en dat is deze keer helaas niet gelukt. Toch is Jamie Gunn om heel andere redenen een aanrader.

Het verhaal volgt schrijver Jamie Gunn, die als jongetje zijn vader aan kanker verliest en sindsdien geobsedeerd is door het vinden van een ander einde voor het verhaal waarmee hij zijn eigen vader onbedoeld de dood in heeft verteld. Deze keer wil hij een einde bedenken waarmee hij de dood kan verslaan. Dat blijkt averechts te werken, want wie het einde van zijn verhaal hoort of leest, zal sterven. Het boeiende aan deze insteek is dat het al vrij snel heel meta wordt. Dat maakt van Jamie Gunn een uiterst persoonlijk boek.

Desondanks raakte het me niet op het niveau van de angst. Waar dat aan ligt vind ik moeilijk te duiden. Ligt het aan mijn inlevingsvermogen? Of heeft de auteur zijn instrumentarium niet optimaal ingezet? Een combinatie van beide misschien? Wat ik wel weet is dat ik met zijn vorige boek – November – moeiteloos het ongemak kon voelen waarmee hij zijn personages opzadelt. Eén voorbeeld waar ik op mijn honger blijf zitten is het einde. Zo wordt de gimmick over het gevaar om de laatste pagina van Jamie’s boek te lezen gebruikt om de plot te stuwen en te anticiperen op een angstaanjagende apotheose. Jammer genoeg wordt die hoog opgebouwde verwachting in het eigenlijke boek niet ingelost, en dat beschouw ik toch als een gemiste kans.

Daartegenover staan de zeer sterk geschreven autobiografische/anekdotische sequenties. Voor mij benadrukken deze andermaal waarom ik bewondering heb voor de carrière van Thomas Olde Heuvelt. Tijdens het lezen van die stukken heb ik vaak moeten glimlachen om de creatieve vondsten waarmee de auteur, zowel fictief als in de werkelijkheid, zijn marketing verzorgt en zijn fans aan zich bindt. Daarin is hij een onbetwiste meester. Bovendien straalt daar een jeugdige vitaliteit van af die ook in zijn stijl doorschemert. Ondanks de turbotaal met een overvloed aan fucks en anglicismen – die overigens totaal niet mijn ding is maar naar ik aanneem de jongere generaties wel zal bekoren – schrijft Olde Heuvelt heel vlot en grijpt hij je vanaf de eerste bladzijde bij je nekvel. Er zijn zo van die boeken waar je lang over doet en boeken die je snel uithebt vanwege de cadans van de taal en het verhaal, omdat de verteller nu eenmaal beslagen is in zijn stiel en de lezer weet te begeesteren. Dat laatste geldt ongetwijfeld voor “Het laatste verhaal van Jamie Gunn”.