Ziekte van de liefde

Ziek van de liefde

Efter is een fictief boek geschreven door Hanna Bervoets over liefde en waarom dat soms niet altijd even gezond kan zijn. In de nabije toekomst wordt verliefdheid zelfs als een psychische aandoening gezien. Er worden symptomen genoemd als ‘aanhoudende hunkering, stemmingswisselingen, verstoorde realiteitsbeleving, obsessief compulsieve gedachten en/of handelingen en ontwenningsverschijnselen’. Om dit tegen te gaan heeft de farmaceut Fizzler een geneesmiddel tegen verliefdheid ontwikkeld. Het geneesmiddel heet Efter. Hiervan komt dus ook titel van het boek. In dit boek maken we kennis met 9 personages en allemaal hebben ze te maken met het medicijn. Het is een boek waar alles wordt verteld vanuit het ik-perspectief, zonder alwetende verteller. Deze 9 personages hebben allemaal op een andere manier met Efter te maken. De journaliste die het middel niet vertrouwt, gebruikers van het middel, mensen die voor Fizzler werken. Uiteindelijk blijkt dat al hun verhalen in elkaar grijpen en elkaar beïnvloeden, waardoor uiteindelijk de bijwerkingen van Efter duidelijk worden
.
Motieven die steeds terugkomen zijn verliefdheid, seksualiteit en de misstanden in de farmaceutische industrie. Bij dat laatste gaat het onder andere om de afweging tussen mensen beter maken en geld verdienen.

Het boek heeft mij niet gepakt. Het start zeer onoverzichtelijk en de personages werden niet op een duidelijk geïntroduceerd, waardoor ik soms in de war raakte. Het was erg onduidelijk wat de verbanden tussen deze personages zijn. Bovendien waren de eerste personages niet erg interessant en ontbraken deze aan echte diepgang. Ook vond ik het verwarrend dat de fictieve wereld waar in het boek zich afspeelt heel erg op onze wereld lijkt, maar er andere woorden worden gebruikt voor moderne technologieën. Bijvoorbeeld dat whatsappen of snappen gazen genoemd wordt. Hierdoor was het soms moeilijk om door te hebben wat er precies gaande was. Al met al vond ik hierdoor het verhaal vrij saai en zeer langdradig starten. Het was onduidelijk waar het verhaal naar toe ging, mat al die losse verhaallijnen en duurde dus lang om erin te komen.

Daarnaast vond ik het boek niet overal goed uitgewerkt, wat de nodige vragen oproept. Hoezo werkt een dergelijk medicijn al na 1 pil en waarom krijgen alle proefpersonen een behoorlijke dosis mee. Wordt er eigenlijk wel gecontroleerd wat mensen er mee doen? Dit kwam mee als onduidelijk over en ongeloofwaardig. Ik ging me hierdoor meer aan het verhaal storen.

Pas tegen het einde van het boek beginnen de verhalen van de personages pas echt samen te komen en begint het verhaal meer samenhang te krijgen. Pas in de kliniek, die de link blijkt tussen alle personages, wordt het verhaal een geheel. Er komt dan een beetje vaart in. Zo had van mij het hele boek mogen zijn. De gevolgen van het medicijn worden pas echt duidelijk in de laatste 30 pagina's, wat de een onverwacht en spannend moment bezorgde. Helaas eindigt het boek op een teleurstellende manier met een flauwe conclusie in de trant van “sommige mensen zijn slechter af met Efter en sommige beter”. Dit is niet echt concreet en ik had na een heel boek waarin liefde als ziekte wordt gezien en men een pil ontwikkeld die gevoelens kan simuleren, wel meer overdenkingen verwacht. Wat gebeurt er als zo’n pil werkelijk zou bestaan?

Al met al ben ik tot de conclusie gekomen dat het wat mij betreft geen aanrader is. Ik vond het traag op gang komen met veel onduidelijke verhaallijnen, die ineens bij elkaar kwamen en snel en kort verklaard werden. Een plot dus wat, mijn inziens, te langzaam opbouwt en te abrupt eindigt. Het boek was wat mij betreft wat kort door de bocht en vond ik het jammer dat het zo moest eindigde na dat ik me door de saaie en langdurige opbouw heen geworsteld had.