Lezersrecensie
De échte A.C. Baantjer en Vledder aan het werk
Wie het boek leest merkt dat de cover heel goed enkele belangrijke aspekten ervan weergeeft. De kerktoren van Monnickerdam, een uithangbord van de Schoppen Twaalf, twee mannen die in gesprek zijn en een jongen die een rolletje snoep vasthoudt. Iets verder op de achtergrond nog 3 andere jongens en dat vormt samen het groepje Amsterdammers die bij een oom van een hunner in Monnickerdam uit logeren gaan.
Ze rollen al heel snel in een spannend avontuur met juwelendieven en gibbons. Twee heel bekende leden van de Amsterdamse politie maken in de loop van het verhaal ook hun opwachting: Albert Baantjer en Vledder. Inderdaad de latere schrijver van De Cock - met cooceekaa - en zijn adjudant, diezelfde Vledder.
Het logeerpartijtje levert nog twee neefjes en een nichtje op, allen al even avontuurlijk aangelegd. Maar dat maakt het niet makkelijk voor de schrijver om ze alle 7 een betekenisvolle rol te laten spelen en voor de lezer om de 7 helden, een aantal politieagenten, enkele familieleden en een hele hoop boeven uit mekaar te houden.
Heel veel diepgang kent het verhaal niet, psychologie komt er niet aan te pas. Wel een dosis humor, totaal geen romantiek en ook geen moderne communicatiemiddelen.
van Dijk besteedt veel aandacht aan een pilletje dat onzichtbaarheid veroorzaakt en daarmee vergaloppeert hij zich schromelijk. Bij de doelgroep van 10-14 jarigen zullen er zeker zijn die begrijpen dat de schrijver flatert bij de beschrijving van de gevolgen van het innemen van de onzichtbaarheidspil. Mimicry gebaseerd op de huid van kameleons kan enkel de huid verkleuren, met veel fantasie dus iemand onzichtbaar maken. Maar... enkel de huid. De apen zouden dus helemaal niet onzichtbaar zijn wegens hun pels. En de kinderen enkel indien ze in hun blootje rondlopen, los van hun haren en dergelijke. Wat er zeker niet bij is, is een onzichtbaarheidsveld dat niet alleen ook hun kleren onzichtbaar maakt maar alles wat ze aan hun lijf hangen, zoals hun schoenen. Maar die zouden dan wel zichtbaar zijn als ze ze gewoon in hun handen houden.
Dat reduceert de geloofwaardigheid van een anderszins vlot geschreven verhaal tot nul.
Ze rollen al heel snel in een spannend avontuur met juwelendieven en gibbons. Twee heel bekende leden van de Amsterdamse politie maken in de loop van het verhaal ook hun opwachting: Albert Baantjer en Vledder. Inderdaad de latere schrijver van De Cock - met cooceekaa - en zijn adjudant, diezelfde Vledder.
Het logeerpartijtje levert nog twee neefjes en een nichtje op, allen al even avontuurlijk aangelegd. Maar dat maakt het niet makkelijk voor de schrijver om ze alle 7 een betekenisvolle rol te laten spelen en voor de lezer om de 7 helden, een aantal politieagenten, enkele familieleden en een hele hoop boeven uit mekaar te houden.
Heel veel diepgang kent het verhaal niet, psychologie komt er niet aan te pas. Wel een dosis humor, totaal geen romantiek en ook geen moderne communicatiemiddelen.
van Dijk besteedt veel aandacht aan een pilletje dat onzichtbaarheid veroorzaakt en daarmee vergaloppeert hij zich schromelijk. Bij de doelgroep van 10-14 jarigen zullen er zeker zijn die begrijpen dat de schrijver flatert bij de beschrijving van de gevolgen van het innemen van de onzichtbaarheidspil. Mimicry gebaseerd op de huid van kameleons kan enkel de huid verkleuren, met veel fantasie dus iemand onzichtbaar maken. Maar... enkel de huid. De apen zouden dus helemaal niet onzichtbaar zijn wegens hun pels. En de kinderen enkel indien ze in hun blootje rondlopen, los van hun haren en dergelijke. Wat er zeker niet bij is, is een onzichtbaarheidsveld dat niet alleen ook hun kleren onzichtbaar maakt maar alles wat ze aan hun lijf hangen, zoals hun schoenen. Maar die zouden dan wel zichtbaar zijn als ze ze gewoon in hun handen houden.
Dat reduceert de geloofwaardigheid van een anderszins vlot geschreven verhaal tot nul.
3
1
Reageer op deze recensie
