Erg zoet, maar wel lekker

Een boek dat je pakt en dat je niet weg kan leggen. Het gaat over Celine en Cosi tijdens de tweede Wereldoorlog en over Caroline in 2009. Het verhaal van Celine is duidelijk sterker en maakt dat het boek je pakt. Het verhaal van Caroline is vrij vlak en nogal zoet. De enige overeenkomst tussen Celine en Caroline is het appartement in Parijs. De levens van Celine en Caroline hebben geen overeenkomst behalve het verliezen van dierbaren en het verdriet. Ook zonder het verhaal van Caroline is het een heel mooi boek. Voor mij voegde het verhaal van Caroline niet heel veel toe.

Twee vrouwen zijn met elkaar verbonden door de oorlog, de stad Parijs, een mysterieuze stapel liefdesbrieven en door de tijd.
Een vrouw komt bij in het ziekenhuis, ze is in de war en lijdt aan geheugenverlies. Ze krijgt te horen dat ze Caroline heet en al jaren een eenzaam en teruggetrokken leven leidt in een appartement aan de Seine. Verder is het enige houvast dat ze heeft wat vage flarden van herinneringen aan een man en een jong kind, en Caroline probeert uit alle macht haar verleden terug te krijgen.
Als Caroline naar huis mag, vindt ze daar in een kast een stapel brieven van ene Celine, een jonge weduwe die in de Tweede Wereldoorlog met haar vader en dochter in hetzelfde appartement woonde en die werkte in een bloemenwinkel. Geschokt leest ze over de nazicommandant die Celine chanteerde met haar Joodse afkomst en haar dwong zijn minnares te worden. Over de afschuwelijke dingen die Celine moest doen om haar innig geliefde dochter te beschermen. Naarmate Caroline verder leest, komen er steeds meer herinneringen boven, en langzamerhand realiseert Caroline zich hoe sterk de overeenkomsten tussen haar en Celine zijn.