Recensie De eenzaamheid van de priemgetallen

Heb net "Eenzaamheid vd priemgetallen" uitgelezen. Eigenlijk beetje beduusd. Kan een knul van 24 jaar zo'n goed boek schrijven? Zulke mooie en begripvolle beschrijvingen van 'gekneusde' mensen. Stukje uit het boek;
" Het zijn argwanende, eenzame getallen en daarom vond Mattia ze prachtig. Soms dacht hij dat ze per ongeluk in die rij waren terecht gekomen, dat ze vastzaten als pareltjes in een parelsnoer. Maar op andere momenten vermoedde hij dat ook zij misschien net zo hadden willen zijn als de andere, gewone getallen, maar dat ze daar om de een of andere reden niet toe in staat waren".

De karakters worden er zo goed in beschreven... Ze zitten IN je. Je ziet ze zo voor je. Levensecht. Eigenlijk Top 10 - materiaal. Maar wie moet ervoor wijken...? Weet je , er gebeurd niet iets spannends , ofzo, maar de karakters en de sfeer zijn briljant beschreven. Maar smaak is natuurlijk heel persoonlijk.
Of de schrijver "geeft blijk van een diepgaand inzicht in de complexe menselijke psyche" of misschien is het goede zelfkennis en is hij Mattia?