Een verhaal waarvan je weet dat het niet klopt

Bij mijn naspeuringen naar deze titel van Sam Christer stuitte ik op enkele vreemde zaken. Volgens de uitgever komt het boek op 29 september 2011 uit. Ik ontving een drukproef met deze datum. Echter, het is al volop te koop, zowel in Engeland als Nederland, en ik heb al een recensie gevonden… Bovendien is het boek net uitgekomen in Nederland bij Luitingh, onder de titel Het Stonehenge ritueel. Een recensie van de Nederlandse versie is geschreven door Cees van Rhienen. En weer eigenaardig: die recensie is gedateerd op 12 juni 2011 (ik schrijf dit op 15 mei). Het zal allemaal wel bij het soort verhaal horen…

The Stonehenge Legacy verhaalt van een oude, heel oude godsdienst, wier volgelingen Stonehenge hebben gebouwd. Om te zorgen dat de goden hen goedgezind blijven, verlangt Stonehenge echter regelmatig een offer… een mensenoffer. Megan Baker, werkzaam bij de politie van Wiltshire, krijgt binnen enkele uren diverse zaken op haar bordje. Een jongeman verdwijnt. Een bekende wetenschapper pleegt zelfmoord. Zijn zoon legt bijna het loodje bij de brand in zijn huis. En een jonge Amerikaanse vrouw, dochter van een zeer hooggeplaatste politicus, verdwijnt. Naast deze zaken moet Megan ook nog zorgen voor haar dochtertje en haar ex-man, ook bij de politie, een beetje op een afstand houden. Gehinderd door politiek gekonkel maar gedreven door haar passie en met hulp van mensen van wie ze het zelf niet verwachtte, weet Megan binnen korte tijd door te dringen tot de kern van de zaak.

Hoe dan ook, Sam Christer heeft een debuut geschreven waar Dan Brown een puntje aan kan zuigen. Eigenlijk is het jammer dat boeken vol met oude rituelen, codes en geheimzinnige genootschappen direct vergeleken worden met het werk van Brown. Meestal zijn ze namelijk beter dan Browns’ hersenspinselen. Ook Sam Christer heeft in nog geen 400 pagina’s een verhaal neergezet dat de lezer het idee geeft een veel dikker boek in handen te hebben. De karaktertekening is prima, de sfeertekening ook. Er zijn wel wat dingetjes die niet kloppen, zoals het feit dat hij kans ziet twee keer in één maand een volle maan te hebben en ik heb ook iemand horen klagen over een niet-volmaakte beheersing van de Engelse grammatica (door een Amerikaanse lezer uiteraard) maar wie maalt daarom als je een verhaal leest dat je vanaf de eerste pagina niet meer loslaat? Een verhaal waarvan je weet dat het niet klopt, maar het is zo goed opgezet en zo spannend dat het bijna geloofwaardig wordt. (door Jannelies Smit)