Actualiteit over vluchtelingen

De Duitse tv presentatrice Nadeche Hackenbusch gaat voor het oog van de camera's naar het grootste vluchtelingenkamp ten zuiden van de Sahara. Europa heeft zijn grenzen gesloten en de landen waar de vluchtelingen vastzitten, weten ook niet wat ze met al die mensen aanmoeten, kunnen amper in hun basisbehoeften voorzien.
Nadeche wordt er verliefd op Lionel, niet zijn echte naam maar wel een die makkelijk uit te spreken is, een man die haar initieel zou helpen met de reportage, een ritselaar. Niet alleen wordt ze verliefd op die man, ze laat ook haar volledige westerse eisen vallen, uiterlijk, kleding, het is allemaal niet meer zo belangrijk, ze lijkt wel bekeerd.
Wanneer ze eigenlijk terug naar Duitsland moet vertrekken, wil Lionel uiteraard mee en met hem velen duizenden. Ze gaan een mars beginnen, ze gaan te voet naar Duitsland.
Het idee is zot, maar het gebeurt wel. Duitsland ziet het met lede ogen aan, maar gelooft niet dat de karavaan ooit aan de Duitse grens zal geraken. Er zijn toch zeker genoeg landen die die mensen aan hun grenzen gaan tegenhouden. Wat eerst honderdvijftigduizend mensen zijn, groeit uit naar meer dan het dubbele. Waanzin.

De mars deed me denken aan de mars in Centraal-Amerika waar vorig jaar zo'n grote groep vluchtelingen op weg was van onder andere Honduras, Guatemala, El Salvador naar Amerika. Geen idee hoe dat uiteindelijk afgelopen is, met een sisser vermoed ik.
Daarnaast is het ook een grote aanklacht tegen de manier waarop Europa met vluchtelingen omgaat. We kunnen niet iedereen opnemen, dat zou van Europa een groot vluchtelingenkamp maken, maar er moet toch een soort van tussenoplossing zijn.
Het boek bevat de nodige humor die op het einde overgaat in cynisme. Het middenstuk was te langdradig, meer van hetzelfde.
Na Daar is hij weer over de terugkeer van Hitler nu weer een wat als boek.