Een sfeer die vergeleken kan worden met het werk van Stephen King

Camilla Sten (1992) is de dochter van Viveca Sten. Ze is feministe, schrijft sinds haar jonge jaren korte verhalen en is het klankbord van haar misdaadschrijvende moeder. Ze heeft al een boek op haar naam staan A New Dawn, een dystopisch verhaal over Zweden waarin een extreem-rechtse partij aan de macht is. De Verdwenen Stad (Staden in het Zweeds) is de eerste thriller die ze alleen schrijft want ze schrijft samen met haar moeder aan de serie Havsfolket (L’île des Disparus in het Frans), voor zover bekend niet in het Nederlands of Engels vertaald.

In De Verdwenen Stad gaat Alice met Tone, Emmy, Max en Robert op verkennend onderzoek in Silvertjärn, een spookstadje waar zestig jaar geleden alle inwoners van het ene op het andere moment verdwenen. De grootmoeder van Alice was enkele maanden voor het incident vertrokken uit Silvertjärn en vertelde veel over het stadje, speculeerde over wat er gebeurd is. Alice wil er een documentaire over maken en hoopt ook antwoorden op de vele vragen te vinden. Als urban explorers begeven ze zich in het verlaten stadje. Ze zijn de eerste levende wezens in jaren die er komen. Al is dat laatste maar de vraag, want zijn ze wel alleen?

In het boek lopen twee verhalen ongeveer synchroon, eentje van vroeger van 1958-1959 en een verhaal van nu, over het groepje met Alice. Er wordt constant gewisseld tussen toen en nu met korte hoofdstukken die de vaart erin houden en die iedere keer een klein stukje van het verhaal prijsgeven en die zich dikwijls ook op dezelfde plaats in het stadje afspelen. Daartussen zitten ook nog brieven die Aina, de zus van de oma van Alice, aan haar geschreven heeft. Ook die leveren belangrijke informatie.

Een klein groepje jongvolwassenen met de nodige onderlinge spanningen en niet uitgesproken verwijten, in een stadje waar geen electriciteit is, geen lopend water, geen eten, geen bereik; dat zijn perfecte ingrediënten voor een spannend en vreemd verhaal. Redding is ver weg, je bent op elkaar aangewezen en op jezelf. De karakters van Alice en Tone zijn het diepst uitgewerkt, Emmy iets minder en de mannen Max en Robert eigenlijk amper.

Het is een spannend boek dat gericht naar een climax opbouwt, in beide verhaallijnen tegelijk. Silvertjärn wordt heel gedetailleerd beschreven en tijdens het lezen loop je gewoon met de personages mee in het stadje, je ziet het zo voor je. Uit de verhaallijn van vroeger en de brieven wordt een en ander gesuggereerd, maar niet uitgesproken.

“De schaamte, veroorzaakt door de starende blikken, daalt als een dikke deken op haar neer. Ze weet niet of het haar eigen schaamte is of die van hen; of ze zich schaamt omdat ze zich als een hond laat meevoeren of dat ze zich voor hen allemaal schaamt. Voor hoe ze zijn geworden.”

Er is onmiskenbaar iets vreemds in het stadje zowel vroeger als nu, een sfeer die vergeleken kan worden met wat we kennen van de boeken van Stephen King. De vergelijking met Stephen King op de achterflap is niet helemaal uit de lucht gegrepen. Tijdens het lezen zoek je mee naar wat er gebeurd kan zijn, is het iets normaal of iets abnormaal, iets bovennatuurlijk? Het einde is verrassend.

De Verdwenen Stad is een verrassende thriller waar je alleen aan moet beginnen als je voldoende tijd hebt om het boek ineens uit te lezen want wegleggen is moeilijk.