Moeilijk thema, goed ingeleefd.

Will, gekluisterd aan een rolstoel omdat hij na een ongeluk in een rolstoel is beland, heeft een oppas nodig. Hij leidde een vrolijk, druk leven, verdiende veel geld, had veel vrienden en rijke ouders. Nu kan hij niets meer en heeft al een zelfmoordpoging gedaan. Daarom durven zijn ouders hem niet alleen te laten.
Louisa Clark heeft net haar baan verloren. Ook haar vader dreigt zijn baan te verliezen. Haar zus woont met haar zoontje bij haar ouders en zus in, in hun kleine, krappe huisje. Tenslotte woont ook opa in. Louisa wil graag werk vinden, maar dat blijkt moeilijk.
Dan is er Wiil. Zij wordt zijn verzorger. Medische handelingen worden door een verpleger uitgevoerd, zij moet hem bezighouden en afleiden en verdere verzorging voor haar rekening nemen. Het is niet eenvoudig.
Will wil niets weten van wie of wat dan ook. Hij is depressief en weigert daar iets aan te veranderen.
Voor de vrolijke Louisa zwicht hij echter. Zij haalt hem uit zijn schulp, maakt hem zelfs aan het lachen. Ze gaan elkaar steeds meer waarderen. Louisa hoopt Will van zijn plan af te brengen om naar een kliniek voor levensbeëindiging in Zwitserland te gaan. Ze verzint allerlei dingen om hem weer van het leven te laten genieten.
Het einde is ontroerend.
Een goed geschreven boek over dilemma's, keuzes, standsverschillen, en vooral over liefde.