Als het verleden je achtervolgt

Allereerst: dank aan Hebban en uitgeverij Z&K voor het leesclubexemplaar van dit boek.

Ik vroeg me voor het lezen van dit boek af of Rebecca Yarros voor mij het niveau van de Flight & Glory-serie kon herhalen. Ik heb twee van de drie boeken uit de daarna verschenen Regenades-trilogie gelezen en hoewel dat leuke verhalen waren, maakten die de belofte niet waar. Haar standalone ‘De laatste brief’ staat nog ongelezen in mijn kast.

In De kleur van Colorado keert militair Cam(den) Daniels terug naar zijn geboorteplaats Alba, een gehucht in Colorado. Ooit zwoer hij nooit meer terug te keren en als je leest hoe hij door het gros van de mensen daar wordt bejegend, dan begrijp je dat.
Echter nu zijn vader Art(hur) met een vroege vorm van Alzheimer kampt, besluit Cam zijn oudere broer Xander te helpen in de toenemende zorg rondom hun vader. Dat betekent niet alleen dat Cam de inwoners van Alba het hoofd moet bieden en zijn vaders toorn over de fatale keuze die hij maakte en die zijn jongste broer Sullivan (Sully) het leven kostte, maar ook dat hij oog in oog komt te staan met de vrouw die hij nooit kon vergeten: Sully’s vriendin Willow. Willow, die ook Cams jeugdvriendin was.

Dit verhaal omvat zoveel meer dan alleen de ontluikende liefde tussen Camden en Willow. Die liefde is bijna ondergeschikt aan de verdere problematiek in dit boek: ziekte, schuld, rouw, bedrog en vergeving. Het is zeker aanwezig, maar het staat niet centraal zoals in Yarros’ andere boeken. Het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven: Camden en Willow. Dat maakt het voor de lezer interessant omdat je van bepaalde zaken of gevoelens al op de hoogte bent, maar het andere hoofdpersonages nog niet.

Gedurende het boek hinkte ik op meerdere gedachten. Ik had gehoopt op meer romantiek en vond sommige onderdelen in het boek, zoals de Historische Vereniging die uitgebreid wordt beschreven, wat saai en niet veel toevoegen aan het verhaal. Ik had in plaats daarvan liever nog meer focus op Cams schuldgevoel en het verleden gehad, hoe Willow de afgelopen jaren in Alba heeft doorstaan (want dat bleef m.i. onderbelicht) of op hun prille relatie. Want juist Camden was voor mij zo interessant en zijn gevoelens en onmacht werden mooi belicht. Daarvan had ik graag meer willen terugzien in dit boek.

Cams vader Art is op zijn 58ste al gediagnosticeerd met Alzheimer. Helaas weet ik uit mijn directe familiekring wat deze ziekte met een persoon, maar zeer zeker ook met de mensen in zijn of haar omgeving doet. En hoewel ik het bewonderenswaardig vind dat Yarros deze mensonterende ziekte in het verhaal heeft verweven en het in die zin zeker meerwaarde heeft, vond ik de ziekte an sich niet goed uitgewerkt. Er wordt meerdere keren in het boek gesproken dat Art een goede dag of een minder goede dag heeft. Er komt zelfs een moment in het boek dat er veel vanaf hangt omdat Art zich ergens over uit moet spreken en dat alleen op dat moment kan omdat hij die dag een ‘goede’ dag heeft. Alzheimer kenmerkt zich niet door ‘goede’ en ‘minder goede’ dagen. Het zijn momenten en die kunnen zo omslaan alsof je met je vingers knipt. Alzheimer is grillig in zijn verloop en door zijn onvoorspelbaarheid.
Wel waren Arts momenten van kortsluiting goed verwoord en zie je hoeveel pijn het zijn omgeving, maar ook Art zelf doet als hij zich dat realiseert.

Het verhaal kent soms stroeve dialogen en tegenstrijdigheden:

p.84 Vanuit de hoek keek ik het vertrek door, en ik zag minstens twintig mensen die allemaal hun best deden om te doen alsof ze niet naar ons keken. Een van die mensen was Tim Hall, die geen moeite deed om zijn gestaar te verhullen.

Ook waren er soms niet goed lopende zinnen die ik drie keer moest lezen. De vertaling liet her en der te wensen over. Mogelijk zijn vanuit het Engels zinnen te letterlijk overgenomen, maar ik gruwelde ervan:

p.337 Bij elke beweging van haar handen over mijn tattoos schoot ik bijna uit mijn huid.

p.338 Haar huid was als een satijnen vuur (…)

p366 zei ik, met lage en soepele stem.

En misschien ben ik er door mijn beroep extra gevoelig voor, maar alsjeblieft, kunnen we het niet meer hebben over verpleegsters? Het zijn verpleegkundigen. Het raakt een open zenuw bij veel van mijn directe en indirecte collega’s die zich allemaal kundig hebben gemaakt in het vak en geen marionet van de ‘wijze’ arts meer zijn zoals ver in de vorige eeuw het geval was.

Het verhaal kent veel personages waardoor, zeker in het begin, het lastig was iedereen uit elkaar te houden. Een aantal personages vind ik niet geloofwaardig zoals Willows nichtje Rose, die met haar negen jaar echt veel te volwassen uit de hoek komt en Willows moeder die het hele verhaal nauwelijks aan bod komt en zich ineens aan het einde achter haar dochter en tegen haar man schaart.

Al met al wordt in De kleur van Colorado het beeld geschetst van iemand die met zichzelf in het reine moet komen na een fatale vergissing in het verleden en wat de toekomst hem en zijn familie brengt.

3,5 sterren voor deze roman.