Trage opbouw, maakt toch nieuwsgierig

Marit en haar autistische broer Auric wonen op het eiland Semaris. Wanneer er een handelsprobleem ontstaat door een blokkade van rotsblokken op de weg, worden de Magyckers om hulp gevraagd.
Deze bewoners van het eiland Aimerey hebben de gaven spreuken uit te voeren. Deze spreuken hebben een tijdelijke duur, want direct na de uitvoering worden de geheugens van de Magyckers gewist door Louteraars. Hiermee blijft de macht op Aimerey en zijn de spreuken weggelegd voor de welgestelde mens.
De dag nadat de spreuk is uitgesproken, word deze herhaald door iemand anders dan een Magycker. Marit en Auric staan er bij. Het hele dorp is en rep en roer. De Magyckers moeten het onderzoeken en blijven tezamen met hun Louteraars en Wapenbroeders in Oftenooi om het uit te zoeken.
Zo leren ze Eamon kennen, die toevalligerwijs steeds in de buurt is wanneer een spreuk uitgevoerd word. Wanneer de spreuk nogmaals herhaald word, slaan de drie op de vlucht.

Adrian Stone heeft in het begin wat ‘last’ van mooischrijverij. Mooie woorden en synoniemen die anders verwoord hadden kunnen worden en net zo helder en mooi hadden geweest. Adrian heeft een prettige schrijfstijl met wisselende karakters en hoofdstukken. Het is duidelijk een boek dat over een andere wereld gaat dan degene die in de hiervoor geschreven boeken gebruikt is. Dat maakt het verfrissend.
De opbouw van het boek is traag. De reis duurt erg lang en met de tegenslagen die steeds terugkomen en opstapelen maakt het weinig voortgang. De ontwikkelingen van de karakters blijven uit. Waarschijnlijk komt dit mede door de hoeveelheid karakters die een rol spelen in het verhaal.
Het boek eindigt met een opbouw naar het vervolg. Hiermee is ‘De Klauw’ niet afgesloten als geheel en moet er een hoop verduidelijkt worden in het tweede deel.