Lezersrecensie
Een gil om gerechtigheid!
De auteur Abi Daré groeide op in Lagos (Nigeria) waar een deel van het verhaal afspeelt. Zelf groeide Abi op in de middenklasse waar veel gezinnen dienstmeisjes in dienst hadden, dit vormde de basis van haar inspiratie om dit beklijvende prijswinnende verhaal te schrijven. In 2022 werd deze debuutroman samen met de roman Lily van Tom De Cock uitgeroepen tot Beste boek voor Jongeren. Een debuutroman dat zeer veel indruk maakt op de lezer, een stem die oproept tot gezien worden, een stem die ons een beeld geeft van de vrouw in Nigeria, een stem die vecht in de emancipatiestrijd.
*De dag dat haar mama stierf en de dag dat ze met school stopte waren de slechtste dagen in het leven van de 14-jarige Adunni. Audunni haar grote wens is om terug naar school te gaan, toch haar vader ziet geen hier geen nut in. Als haar vader de gemeentehuur niet kan betalen, huwelijkt hij Adunni uit aan de oude taxichauffeur Morufu. Morufu heeft reeds twee vrouwen en vier kinderen. Adunni bouwt een mooie vriendschapsband op met de tweede vrouw Khadija. Wanneer de dood aan de deur van het gezin klopt, kan Adunni enkel nog maar vluchten. Maar ongelijkheid hangt als een schaduw over het leven van Adunni.
Vanaf de start wordt de toon gezet en krijg je een beeld van het leven van de jonge Adunni in een landelijk dorp te Nigeria. De auteur maakt gebruik van een bijzondere schrijfwijze – hoedje af voor de vertalers – Adunni haar vocabulaire kennis is beperkt en zo geeft de auteur het ook weer in het verhaal. Hoe verder je leest, hoe meer Adunni’s vocabulaire uitbreidt, de pen van Abi evolueert samen met haar hoofdpersonage. Waar de pen ontwikkelt zie je ook een enorme ontwikkeling in het leven en de moed van Adunni, toch worden de bijfiguren niet vergeten.
*Ik weet niet zeker of ik begrijp wat Miss Tia zegt, waarom ze haar buitenlandmensen wit en zwart noemt, want kleuren zijn voor potloden en pennen en zo.
De auteur geeft niet enkel Adunni’s strijd weer tegen discriminatie, maar er zitten heel wat thema’s verweven doorheen het plot. Zo starten bepaalde delen met weetjes over Nigeria, weetjes die als een dunne draad doorheen het verhaal worden weergegeven. Het meisje met de luidende stem is een oproep, een gil om gerechtigheid en daar kan je als lezer niet van wegkijken.
*De dag dat haar mama stierf en de dag dat ze met school stopte waren de slechtste dagen in het leven van de 14-jarige Adunni. Audunni haar grote wens is om terug naar school te gaan, toch haar vader ziet geen hier geen nut in. Als haar vader de gemeentehuur niet kan betalen, huwelijkt hij Adunni uit aan de oude taxichauffeur Morufu. Morufu heeft reeds twee vrouwen en vier kinderen. Adunni bouwt een mooie vriendschapsband op met de tweede vrouw Khadija. Wanneer de dood aan de deur van het gezin klopt, kan Adunni enkel nog maar vluchten. Maar ongelijkheid hangt als een schaduw over het leven van Adunni.
Vanaf de start wordt de toon gezet en krijg je een beeld van het leven van de jonge Adunni in een landelijk dorp te Nigeria. De auteur maakt gebruik van een bijzondere schrijfwijze – hoedje af voor de vertalers – Adunni haar vocabulaire kennis is beperkt en zo geeft de auteur het ook weer in het verhaal. Hoe verder je leest, hoe meer Adunni’s vocabulaire uitbreidt, de pen van Abi evolueert samen met haar hoofdpersonage. Waar de pen ontwikkelt zie je ook een enorme ontwikkeling in het leven en de moed van Adunni, toch worden de bijfiguren niet vergeten.
*Ik weet niet zeker of ik begrijp wat Miss Tia zegt, waarom ze haar buitenlandmensen wit en zwart noemt, want kleuren zijn voor potloden en pennen en zo.
De auteur geeft niet enkel Adunni’s strijd weer tegen discriminatie, maar er zitten heel wat thema’s verweven doorheen het plot. Zo starten bepaalde delen met weetjes over Nigeria, weetjes die als een dunne draad doorheen het verhaal worden weergegeven. Het meisje met de luidende stem is een oproep, een gil om gerechtigheid en daar kan je als lezer niet van wegkijken.
1
Reageer op deze recensie
