Eigenlijk zou iedereen dit boek moeten lezen...

Over mensen en dieren, leven en dood

Een nieuwe troostrijke editie voor iedereen die ooit een huisdier heeft verloren

Acht jaar lang draaide het leven van Antoinnette Scheulderman om de ruwharige dwergteckel Bubbels. Ze hield net zoveel van haar hond als een moeder van haar kind. Waar Antionnette was, was Bubbels, ze at zelfs alleen in restaurants waar de hond ook van harte welkom was. En dan overlijdt Bubbels. Het is verschrikkelijk als je partner overlijdt, of een van je ouders, een vriend, laat staan een kind. Het is ook verschrikkelijk als een dierbaar huisdier overlijdt. Maar dat mag van veel mensen niet. Vaak wordt gezegd, ‘Het was maar een dier’ of ‘Dan neem je toch gewoon een nieuwe?’ En je mag wel even verdriet hebben, maar lang rouwen om een dier? Antoinnette liep tegen heel veel onbegrip aan, ook bij haar vrienden. Ze ging op zoek naar boeken over het onderwerp, maar kon niet echt vinden wat ze zocht.

‘Als je als vrouw geen kinderwens hebt, moet je dat altijd uitleggen. Diepe liefde voelen voor een dier ook. Vaak wordt het een met het ander verbonden. Omdat je geen kinderen hebt, doe je ‘dan maar’ zo idioot met de hond.’

Tachtig procent van de baasjes beschouwt hun huisdier(en) als volwaardig onderdeel van het gezin, toch lijkt het verdriet om de dood van een geliefd dier nog steeds iets waarvoor we ons moeten schamen. Wat niet nodig moet zijn, ook volgens Scheulderman en ze ging op zoek naar mensen die weten hoe groot de liefde voor een dier kan zijn. Benieuwd naar hoe zij omgaan met het onvermijdelijke afscheid. Ze had onder andere interviews met Eva Jinek, Paul de Leeuw, Linda de Mol, Bridget Maasland, Saskia Noort, Yvette van Boven en Britt Dekker. Openhartige interviews waarin de liefde voor een dier centraal staat en dus ook het moeilijke afscheid. Interviews met mensen die er open voor uit durven te komen wat het is om een geliefd huisdier te verliezen, wat dat allemaal met je doet. En die er allemaal hetzelfde over denken: je hoeft je er niet voor te schamen. Je mag verdriet hebben en rouwen na het verlies van een dier. Een dier dat altijd in je nabijheid is geweest, waarmee je vele wandelingen hebt gemaakt, of die bij je lag op de bank, of bij je op bed, of bij je op schoot. Een dier dat jou het volledig vertrouwen gaf en vaak ook je beste maatje was. De interviews worden afgewisseld met het verhaal van Antoinnette zelf en diverse foto’s van de dieren en hun eigenaren.

‘Het is misschien wel de eerste keer in mijn leven dat ik me zo geaccepteerd heb gevoeld. Door een hond dus. Het kan een dier niet schelen hoe je haar zit, in welke auto je rijdt en of je wel succesvol bent. Hij wil gewoon bij jóú zijn.‘ – Marion Pauw over honden Beau Regard en Rooibos



Neem alle tijd die je nodig hebt geeft zeker heel veel troost, en ook veel herkenbaarheid. Maar ook geeft het een goed gevoel, want het is dus helemaal niet raar om zoveel te houden van een dier en zoveel verdriet te hebben na het verlies van zo’n dier. Soms doet het lezen van dit boek ook wel pijn, want het doet denken aan alle dieren waarvan ik afscheid heb moeten nemen. En het doet denken aan de pijn die me weer te wachten staat, want ook van de dieren die hier nu rondlopen zal ik een keer afscheid moeten nemen en voor je gevoel is het altijd te vroeg …
Het is goed dat Scheulderman dit boek heeft geschreven. Zeker weten dat ook de mensen die er niet voor uit durven te komen zichzelf in dit boek herkennen en na het lezen misschien eerlijk durven te zijn. Eigenlijk zou iedereen dit boek moeten lezen. De dierenliefhebber vanwege de herkenbaarheid en het begrip, alle andere mensen om die mensen beter te kunnen begrijpen …