Indrukwekkend verhaal, en toch iets te weinig gevoel

Dominic Salt is na de dood van zijn vrouw met zijn drie kinderen naar het eiland van Shearwater verhuisd, waar ze in de vuurtoren wonen, en zich bekommeren om de zadenbank, nadat de andere wetenschappers het eiland verlaten hebben. Op een dag ontdekt dochter Fen een zwaargewonde vrouw in het water, die ze naar de kust haalt. Het is onduidelijk waar Rowan vandaan komt, en wat ze daar komt doen.

De hoofdstukken wisselen af tussen Rowan, Dominic, maar ook Jen, Raff en Orly komen aan het woord. Rowan en Dominic vertellen in de ik-persoon, wat het deels wat subjectiever en op sommige momenten misschien ook onbetrouwbaarder maakt. Over Jen en Raff wordt in de derde persoon verteld, wat een deel objectiviteit toevoegt, en Orly vertelt zijn verhalen over de verschillende zaden. De combinatie van deze verschillende vertelperspectieven is alleszins origineel te noemen.
Beetje bij beetje worden er dingen duidelijk. Het is duidelijk dat iedereen zijn/haar geheimen heeft, en een groot verdriet met zich meedraagt.

Rowan is in het begin wat aftastend, en als lezer sta je ook een beetje zo tegenover haar. Wat komt ze op het eiland doen, en wat vertelt ze niet? Gaandeweg leer je haar wat beter kennen, en krijg je wat meer sympathie voor haar, zeker als je merkt dat ze echt wel begint te houden van elk lid van de familie, en als je leest wat ze al heeft meegemaakt, welke trauma’s ze meedraagt.

Dominic komt in eerste instantie dan weer over als de grote sterke man die zijn gezin wil beschermen, en daar alles voor zal doen, ook al is hij hier soms wat onbeholpen in. Hierdoor houdt hij ook afstand van Rowan, deels omdat hij voelt dat zij geheimen heeft, deels omdat hij er zelf heeft.

Jen leeft meestal in haar eentje op het strand, in het boothuis, dichtbij de dieren. Ze heeft een sterke connectie met de zee en de dieren. Je weet dat er iets gebeurd is waardoor ze besloten heeft niet meer in de vuurtoren te wonen, maar dat wordt pas vrij laat duidelijk.

Raff is ook een stille kracht, die energie put uit walvisgezangen. Hij heeft vroeger ook viool gespeeld, maar heeft dat op een gegeven moment opgegeven. De reden daarvoor wordt op een gegeven moment ook prijsgegeven.

Orly is de benjamin van het gezin. Hij vertelt verhalen over verschillende zaden, is daar uitermate door gefascineerd én bezorgd over. Hij mist zijn moeder en ziet die rol ingevuld worden door Rowan.

Een laatste rol is weggelegd voor de natuur, de woeste kust, de vele dieren (al dan niet levend), de wilde natuur, en ook de klimaatverandering. Dat alles heeft een grote impact op het eiland, en op iedereen die daar woont.

Het gezin Salt hangt heel sterk aan elkaar. Het verlies van de moeder is daar een belangrijke oorzaak van, alsook het samenleven op het eiland. Ze zijn als het ware tot elkaar veroordeeld.
Rowan schudt hun wereld door elkaar, doordat ze met iedereen een verschillende band opbouwt, en ook af en toe een spiegel is voor het gezin.

Als er één woord zou passen bij de schijfstijl, dan is het voor mij ‘beeldend’. De sfeer, setting en de natuur worden erg goed beschreven, heel visueel, je kunt je de omgeving heel goed voorstellen.
Verder is het een ‘vlotte’ schrijfstijl: je leest zonder problemen verder, en het komt niet gekunsteld over. Hier en daar zijn er echt mooie zinnen terug te vinden, ook soms met een filosofisch of psychologisch tintje. Door dit alles vond ik het prettig lezen.
Regelmatig worden tipjes van de sluiers opgelicht, waardoor je nieuwsgierig blijft, en wil blijven verder lezen. Er zitten, zeker naar het einde toe, ook wat spannendere stukken in, die je nog wat extra meetrekken (ook al zijn sommige wendingen wat ongeloofwaardig).

Ook gedachten en gevoelens worden uitvoerig beschreven, en toch ‘voelde’ ik het niet allemaal zo goed, al kan ik er de vinger niet op leggen hoe dat komt. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen? De perspectiefwisselingen hebben hier waarschijnlijk ook mee te maken, die ‘braken’ het verhaal soms.

Ik had soms het gevoel dat ik een kopie van Vlucht las, maar dan minder sterk, omdat dezelfde elementen in dit boek terugkeren.
Uit mijn recensie over Vlucht: ‘Vrijheid, verlies, opoffering, eenzaamheid (in alle soorten en maten) en schuld(-gevoel) zijn belangrijke thema’s in dit boek. Wat doen wij onszelf, anderen en de wereld aan?’ Die zin zou ook perfect voor dit boek kunnen dienen.
Nog een zin: ‘Dit boek zit vol natuur (zonder er een documentaire van te maken), liefde (zonder dat het zeemzoet wordt) en spanning (zonder dat het een thriller is).‘. Ook dat klopt. Maar waar ik Vlucht heel veel gevoel vond hebben vond ik dat hier dus minder.

Zeker graag gelezen, en onder de indruk van het verhaal en alles wat erin verweven werd. Maar qua gevoel bleef ik een beetje op mijn honger zitten.