Te caleidoscopisch verhaal

Dit boek gaat over Werner Vrysoone, over zijn dochters Paulien, en Hedda, en hun ingewikkelde onderlinge relaties en impact op elkaar. De drie personen komen in de eerste hoofdstukken apart aan bod, zonder dat een link tussen hen duidelijk wordt, wat het moeilijk maakt om er meteen in te komen. Maar naarmate je verder geraakt in het boek leer je hen beter kennen en geraak je geïntrigeerd.

Verschillende (persoonlijke en historische) gebeurtenissen spelen zich af in verschillende periodes (vanaf 1969 passeert elk decennium in meer of mindere mate), en de hoofdstukken verschillen van stijl: verhalend, een telefoongesprek, een brief van de school, dagboekfragmenten, een interview, mails, een brief, een monoloog, … (het laatste hoofdstuk speelt zich trouwens af in 4230 en heb ik aan me laten voorbijgaan)
Deze verscheidenheid in stijl toont de kunde van de schrijver aan, maar werkt op momenten ook vermoeiend, zeker naar het einde toe.
Het beste woord dat bij dit boek past is dan ook ‘caleidoscopisch’, en dat is dan ook meteen het ‘probleem’ dat ik met het boek heb: het is te veel door elkaar.