Meegetrokken in het verhaal

Jaren ‘60 in Maine, indiaanse families uit Nova Scotia komen over voor de bessenpluk, zo ook het gezin waarin Joe en Ruthie opgroeien. Op een dag verdwijnt Ruthie, en Joe is de laatste die haar op een steen heeft zien zitten. Hierover zal hij zich zijn hele leven schuldig voelen. Op zijn sterfbed kijkt hij terug op zijn leven, en de gevolgen die het verdwijnen van Ruthie op hem hebben gehad.

Norma groeit dan weer iets verder op als enig kind, en heeft vreemde dromen die door haar ouders worden weggewuifd. Haar moeder is overbeschermend, omdat ze al een aantal kindjes verloren heeft. Hierdoor krijgt Norma niet altijd waar ze nood heeft, maar ze kan voor een aantal zaken wel terecht bij haar tante June. Toch blijft er iets knagen, en blijft ze op zoek, vooral naar zichzelf.

De hoofdstukken worden afgewisseld tussen Joe en Norma, wat het boeiend houdt. Het is in een mooie taal geschreven, en leest heel vlot. Je wordt echt in beide levensverhalen meegetrokken, en ziet de karakters evolueren.

Hoewel het deels over een indiaanse familie gaat, krijg je toch niet zo veel van hun cultuur en geschiedenis mee, en dat is wel jammer. Hier en daar wordt er wel verwezen naar het racisme en de onderdrukking van de indianen, maar de indiaanse cultuur had voor mij nog iets explicieter in het boek mogen worden opgenomen.

Tegen mijn verwachtingen in heb ik echt genoten van dit boek: het verhaal dat je bezighoudt, de setting (extra leuk als je al eens in Nova Scotia bent geweest), de emoties, de liefde, de hoop ook, én de goede schrijfstijl.