Mooi in eenvoud en stijl

Hildeke is de jongere zus van Lieve Joris en heeft een verstandelijke beperking waardoor ze veelal afhankelijk is van haar directe familie, desondanks is ze een vreugdevolle aanvulling binnen het gezin. De ouders van beide zussen hebben negen kinderen en Lieve en Hildeke zijn een beetje de buitenbeentjes. Hildeke vanwege haar afhankelijkheid en Lieve vanwege haar wil het leven op haar eigen manier invulling te geven, onafhankelijk van anderen. Wat mij betreft zijn deze twee uitersten de rode draden die elkaar steeds naderen en vervolgens weer uit elkaar gaan en daarmee stof tot schrijven zijn voor Lieve Joris.

Dat is tot een prachtig boek geworden, niet erg dik, slechts 140 pagina’s en zeer goed leesbaar. De omslag is een mooi vormgegeven kunstwerkje van Tessa van der Waals en toont de tekeningen van Hildeke zelf. Uitnodigend om te lezen dus en dat wordt door de inhoud zeker bevestigd.

Lieve Joris beschrijft in twee delen het verhaal van de dood van haar vader (en terloops die van haar moeder) en die van Hildeke, beide in de context van het gehele gezin, de familiebanden en de grillen van de overige broers en zussen, steeds gezien vanuit het perspectief van Lieve. In korte zinnen en mooie bewoordingen schets Lieve de menselijke teloorgang en de emoties die daar bij te voorschijn komen, zowel voor haarzelf als de impact op de anderen. Ze spaart zichzelf niet en is kritisch op haar eigen rol, haar tekortkomingen en haar betrokkenheid.

Een boek geschreven in typisch Belgisch Nederlands, goed leesbaar, zeker ook voor de Nederlandse lezers.

Op de voorlaatste pagina wordt in een tweetal zinnen het verhaal van Hildeke prachtig samengevat:

“Zo weerloos als ze daar ligt. Ze wist nauwelijks wat het betekende in leven te zijn en nu moet ze afscheid nemen”.

Een prachtig boek, het blijft lang nadat het uit is nog in je gedachten...