Lisbeth Salander is een geval apart. Extreem en getalenteerd. Maar voor de buitenwereld vooral een geval. Michael Blomkvist is een vastbijter. Daarin is hij ook extreem. Twee kruistochten die uiteindelijk één kruistocht worden: financiële malversaties en geweld tegen (vooral) vrouwen. Het duurt zoals dat in de Zweedse thriller gaat wel even eer de stoom van de letters komt. Maar als dat gebeurt dan zie je dat die vele eerdere bladzijden wel bijdragen tot een heel goed boek. Mannen die vrouwen haten van Stieg Larsson is een succes. De hele Millennium trilogie is een succes. En terecht. De karakters krijgen veel diepte. Alleen kreeg ik nooit het idee dat je of Blomkvist of Salander, laat staan beiden ooit in het echt kunt tegen komen. Er bestaan extremen maar zij zijn wel extreem van het soort zoals dat alleen in een roman kan. Dat stoort niet want het is goed gedaan. Maar het zorgt er wel voor dat het vier sterren worden. Hoewel het einde vijf sterren had gerechtvaardigd. Maar nu moet het boek het doen met een heel goed en de Millenium Trilogie leunt tegen de absolute top. Maar je moet je ook door heel wat heen werken.