Een Atlantis queeste. Archetypisch voor verlangen naar tijden, lang geleden, waar kennis en normen van hoge kwaliteit. Plato wakkerde het aan. Hij had er over gehoord in het oude Egypte. Het gegeven bezorgt schrijvers van avonturenboeken al jaren werk. En de lezer soms plezier. Probleem is wel dat het Altantis van Plato bij uitstek een avontuur van de geest is. Maar is dat geschikt voor de huidige tijd? Nu is er vooral een markt voor actie en avontuur. En als het dan om actie met een archeologisch tintje gaat dan hebben Indiana Jones en Lara Croft de trend gezet. Het type ontdekkingstochten te voet en met een tentje in een nog deels onontgonnen wereld kon nog bij Verne en Rider Haggard. Andy McDermott kan er in zijn De jacht op Atlantis niet meer mee aankomen. Hij heeft gps, snelle boten, helikopters en vliegtuigen. Bij Verne en Rider Haggard was de tocht al een avontuur. Bij McDermott is het neerknallen van zoveel mogelijk schurken het avontuur. Bloed en schedeldelen vliegen je constant om de oren. De held vliegt naar de Amazone, de hightech boot ligt klaar en een paar uurtjes later is het onbekend gebied.
De jacht op Atlantis leunt aan de ene kant zwaar op overbekende ingrediënten. Een team met een jonge vrouwelijke archeologe, oud militairen die kunnen knokken. Moedige wetenschappers en stoere binken in een team. Betaald door een schatrijke excentriekeling. Tegengewerkt door een andere net zo excentrieke rijkaard met andere plannen. Een mol in de groep. De groep van de Amazone naar Càdiz over de aardbol gejaagd. Tibet aangedaan. In de Oceaan gedoken. En steeds als het team weer een raadsel oplost of een geheime boodschap decodeert (we worden er sinds Brown mee overspoeld) dan is daar de tegenspeler. Die wil zich de resultaten even gemakkelijk toe-eigenen. Dat die tegenspeler steeds komt daar zorgde natuurlijk de mol voor. Als lezer snap je dat onmiddellijk. Het toch zo slimme team doet er lang over om het door te krijgen.
Jammer dat de ingrediënten in meer dan driekwart van het boek zo weinig verrassend zijn. En ook de stijl (de vertaling?) is niet bijzonder. De humor flauw: “O Eddie!” Ze gaf een stomp tegen zijn arm. “Je bent een geweldige man en ik waardeer alles wat je gedaan hebt voor mijn familie, maar moet je nou echt hele delen van ons land vernielen, elke keer dat je hier bent?” Daarvan moet je houden. Ik ben geen liefhebber.
Als de ingrediënten voorspelbaar zijn, de stijl niet bijzonder en de humor flauw is alles dan verloren? Bij een modern avonturenboek moet je ook kijken naar de actie. McDermott is nog geen Rollins, of Reilly, ook niet de oude Cussler. Toch maken de actiescènes het boek nog aardig. En er is nog iets. Je bent bijna aan het einde maar dan maakt de plot een duikeling. Op het moment dat de plot ineens wijzigt komt het al niet meer geheel onverwacht, dat is jammer. Maar de wendig maakt iets goed.
De jacht op Atlantis is al met al een - tamelijk platte –avonturenroman. Maar je leest door. En je krijgt een weliswaar gemakkelijke maar wel spectaculaire wending. Dat is ondanks alle tekortkomingen een compliment voor de auteur. Het zorgt ervoor dat ik de kwalificatie: “niet aan beginnen”, schrap. Wat mij betreft is het een twijfelgeval. McDermott mag dan als een Engelse diesel bezig zijn een avonturen oeuvre te bouwen. Het eerste vertaalde deel overtuigt nog niet voldoende. De personages missen een vleugje menselijkheid en de humor doet te cliché aan.