Is er nog iemand die de waarheid geen geweld aandoet?

De setting in de proloog: een avond in november. Een student is onderweg naar huis en wil de laatste trein halen. Hij wordt tegengehouden door vijf dronken leden van het studentencorps. De beschrijving van de brute mishandeling door de vijf ‘heren’ lijkt de toon te zetten voor de rest van het boek. Een heel spannend begin maar verderop zakt die spanning steeds verder weg en wordt het verhaal op momenten zelfs saai.
De mishandeling en de gevolgen hiervan voor het slachtoffer vormen de aanleiding voor zijn zus Hannah om een wraakactie op touw te zetten, die haar hele leven zal gaan beheersen.
Alle personages hebben een dubbele agenda en schuwen leugens, soms groot, soms klein, niet. Iedereen liegt tegen iedereen, overal over,iedereen maakt misbruik van de anderen. De lezer krijgt het gevoel: is er nog iets waar van wat hier wordt gezegd en gedaan? Is er nog iemand die de waarheid geen geweld aandoet?
De titel van het boek is goed gekozen, wellicht zou de meervoudsvorm iets sterker zijn.
De personages zijn clichématig neerzet: de dames zijn mooi maar hun banen zijn die van ondergeschikten: secretaresse en (vermeende) poetsvrouw. De heren hebben het gemaakt (maar zijn niet altijd in staat hun fortuin vast te houden).
De wending aan het einde kwam onverwacht en was één van de sterkste punten in dit boek.