Ik had Kurt Wallander een ander afscheid gegund. Mankells weergaloze stijl en onderhuidse spanning in het boek zijn als vanouds, maar ik verwachtte meer. Er zijn wat mij betreft te veel vraagtekens en onuitgewerkte verhaallijnen: de verhouding Louise - Signe, de "oom", de stenen,... Had Mankell dan toch te weinig inspiratie meer? En dan het afscheid van Wallander zelf! Uiteraard word je er gedurende het hele boek al op voorbereid, het is ook absoluut geen verrassing, maar het verwijzen van Wallander naar het akelige Alzheimerrijk door middel van een korte alinea aan het einde van het boek lijkt romanfiguuronterend. Toch vier sterren. Als mijn hommage aan de dus toch eeuwige antiheld Wallander.