Lezersrecensie
De Ierse sleutel
Een foto van een wit huisje aan de kust prijkt op de voorkant van het boek. De groene heuvels die het huisje omringen en de verlatenheid zouden overal kunnen zijn maar de titel, in sierlijke letters geschreven, maakt duidelijk dat het Ierland zal zijn. Daisy O’Shea woont in het zuiden van Ierland in een typische Ierse cottage met haar katten en honden. Onlangs voltooide ze een master in creatief schrijven aan de UCC. Ze werkt bij Jeremy Murphy Literary Consultancy als typoscriptanalist, ghostwriter, redacteur en adviseur online publiceren.
Op haar huwelijk met een vermogend man krijgt Grace van haar oma de sleutel van haar Ierse cottage voor als ze ooit een plek nodig heeft in haar leven om op adem te komen. Het is wel wat primitief, drukt ze Grace op haar hart. Zeker wanneer je het vergelijkt met de luxe waarin Grace leeft. Of deze luxe haar echt gelukkig maakt is maar de vraag. Dan komt dat moment in het leven van Grace waarop ze die schuilplaats nodig heeft en samen met haar dochter Olivia komen ze na een lange reis aan bij het huisje of tenminste wat ervan over is. De aannemer en timmerman Sean helpt haar met het opknappen van haar huisje en ze vindt een baan met kost en inwoning voor haar en haar dochter tot haar huisje klaar is. Wanneer ze een brief vindt verandert alles en zet het haar leven opnieuw op zijn kop.
Het is een echte feelgoodroman met een flinke scheut romantiek en voorspelbaarheid, maar het is zo geschreven dat ik me er niet aan stoor. De schrijfstijl is heel eenvoudig, maar wel meeslepend en beeldend. Je ziet de situaties zo voor je en kan je voorstellen hoe dat moet zijn. Het leed dat Grace overkomt en de keuzes die ze maakt zijn best wel herkenbaar of je kan je inleven hoe dat zou zijn of voelen. Ik vind het fijn dat het verhaal relatief dicht bij de werkelijkheid blijft waardoor het voor mij toch makkelijker voor te stellen is. Toch vraag ik me wel af of je in het echte leven snel opgenomen kan worden in een hechte Ierse plattelandsgemeenschap. Ik heb een paar jaar in Zweden gewoond op het platteland en ik heb gemerkt dat een wat afgelegen gemeenschap toch veel eigen verhalen heeft en het lastig is om daar echt in opgenomen te worden. Aan de andere kant is ze eigenlijk ook niet helemaal vreemd omdat haar oma daar heeft gewoond.
Ik vond het mooi om in het nawoord ‘Een brief van Daisy’ te lezen hoe ze verhaal heeft opgebouwd:
‘Een fictief verhaal schrijven is een blanco pagina voor je nemen en die vol emoties zetten, laag voor laag.’
Die emoties zijn heel herkenbaar in het boek aanwezig en maken dat je meeleeft met de hoofdpersonages in het boek. De ontwikkeling van Grace en Oliva is ook duidelijk aanwezig in het boek, je ziet ze groeien en opbloeien.
Het is wel een verhaal voor mij om voor de verandering eens wat anders tussendoor te lezen. Even een verhaal waar je gewoon lekker kan wegdromen zonder dat het al te ingewikkeld is. Ideaal dus ook voor de vakantie!
Ik geeft 3,5 ster aan dit verhaal dat de start is van een nieuwe Ierse reeks. Ik ben benieuwd en kijk uit naar een volgend boek om te lezen hoe het verder gaat met Grace en Olivia. Zoals ik kan zien is het alleen nog een kwestie van vertalen.
Op haar huwelijk met een vermogend man krijgt Grace van haar oma de sleutel van haar Ierse cottage voor als ze ooit een plek nodig heeft in haar leven om op adem te komen. Het is wel wat primitief, drukt ze Grace op haar hart. Zeker wanneer je het vergelijkt met de luxe waarin Grace leeft. Of deze luxe haar echt gelukkig maakt is maar de vraag. Dan komt dat moment in het leven van Grace waarop ze die schuilplaats nodig heeft en samen met haar dochter Olivia komen ze na een lange reis aan bij het huisje of tenminste wat ervan over is. De aannemer en timmerman Sean helpt haar met het opknappen van haar huisje en ze vindt een baan met kost en inwoning voor haar en haar dochter tot haar huisje klaar is. Wanneer ze een brief vindt verandert alles en zet het haar leven opnieuw op zijn kop.
Het is een echte feelgoodroman met een flinke scheut romantiek en voorspelbaarheid, maar het is zo geschreven dat ik me er niet aan stoor. De schrijfstijl is heel eenvoudig, maar wel meeslepend en beeldend. Je ziet de situaties zo voor je en kan je voorstellen hoe dat moet zijn. Het leed dat Grace overkomt en de keuzes die ze maakt zijn best wel herkenbaar of je kan je inleven hoe dat zou zijn of voelen. Ik vind het fijn dat het verhaal relatief dicht bij de werkelijkheid blijft waardoor het voor mij toch makkelijker voor te stellen is. Toch vraag ik me wel af of je in het echte leven snel opgenomen kan worden in een hechte Ierse plattelandsgemeenschap. Ik heb een paar jaar in Zweden gewoond op het platteland en ik heb gemerkt dat een wat afgelegen gemeenschap toch veel eigen verhalen heeft en het lastig is om daar echt in opgenomen te worden. Aan de andere kant is ze eigenlijk ook niet helemaal vreemd omdat haar oma daar heeft gewoond.
Ik vond het mooi om in het nawoord ‘Een brief van Daisy’ te lezen hoe ze verhaal heeft opgebouwd:
‘Een fictief verhaal schrijven is een blanco pagina voor je nemen en die vol emoties zetten, laag voor laag.’
Die emoties zijn heel herkenbaar in het boek aanwezig en maken dat je meeleeft met de hoofdpersonages in het boek. De ontwikkeling van Grace en Oliva is ook duidelijk aanwezig in het boek, je ziet ze groeien en opbloeien.
Het is wel een verhaal voor mij om voor de verandering eens wat anders tussendoor te lezen. Even een verhaal waar je gewoon lekker kan wegdromen zonder dat het al te ingewikkeld is. Ideaal dus ook voor de vakantie!
Ik geeft 3,5 ster aan dit verhaal dat de start is van een nieuwe Ierse reeks. Ik ben benieuwd en kijk uit naar een volgend boek om te lezen hoe het verder gaat met Grace en Olivia. Zoals ik kan zien is het alleen nog een kwestie van vertalen.
1
Reageer op deze recensie
