De draden van Ai

Deel 3 van de Shirareta Sekai-trilogie heeft even op zich laten wachten maar nu is het zover. Na het lezen van het eerste deel De terugkeer van Layhar en het tweede deel De keuze van Amar kijk ik erg uit naar het derde deel. Ik wil graag weten hoe het verder gaat met Ai, het hoofdpersonage van het boek. Hiermee komt een einde aan deze trilogie. Kirsten Groot is geboren in Delft. Zij heeft een brede interesse en bestudeerde het land Japan en haar geschiedenis. Maar ze heeft ook de liefde voor het oude Egypte van haar tweelingzus geërfd. Ik lees opnieuw het e-book, maar als ik naar de afbeelding kijk zie ik weer een afbeelding van een soort masker met dezelfde sfeer als de eerste twee delen. Duidelijk Japans maar ook een vleugje Egypte. Het getuigt voor mij van zorgvuldigheid.

Let op: deze recensie kan spoilers bevatten wanneer je de eerste twee delen nog niet gelezen hebt.

De zuivering is aanstaande. Ai verlaat Amar en gaat terug naar Hana en Kazuto. Hana die samen met Saburo, de adviseur van de koning probeert te overleven aan het hof met al het politieke gekonkel, moordaanslagen en andere narigheid. Wie is te vertrouwen en wie niet? Kazuto, de broer van Hana, die gedwongen was om te vechten in het leger en worstelt nog steeds met (jeugd)trauma’s. Ja en dan is daar Ai, de elf. Zij moet opnieuw heel veel beproevingen doorstaan en worstelt met haar identiteit. Wie is te vertrouwen en wie niet. Haar relaties gesymboliseerd door kleurige draden helpen haar te wortelen en aan de gang te gaan met haar eigen trauma's en onzekerheid. Zal het lukken om de zuivering die haar ouders het leven hebben gekost te voorkomen. Ik duik maar snel weer onder in deze magische wereld.

Tja en dat viel tegen. Na een dik jaar was ik de draad totaal kwijt. De Japanse namen, heen en weer springen in één hoofdstuk tussen allerlei personages met veelal Japanse namen, maakten dat ik de draad compleet kwijt was. Ik had gelukkig deel 2 nog op mijn e-reader staan en heb deze herlezen, toen ging het daarna gelukkig een stuk beter. Ik kan daarom aanraden om deze trilogie achter elkaar te lezen, wanneer je er nog goed inzit.

Ik heb wel opnieuw genoten van dit derde deel, de magische wereld waar wonden soms heel eenvoudig genezen met behulp van magie, maar waar ook mensen sneuvelen in de strijd omdat de verwondingen te ernstig zijn om nog te genezen. Het is een wereld die toch best wel overeenkomt met de onze wereld en onze eigen innerlijke strijd. Ik vermoed dat Kirsten Groot zelf ook wel worstelt met bepaalde situaties omdat dit zo goed verwoord is dat het alleen kan wanneer je er zelf op een of andere manier ervaring mee hebt. Het heeft mij ook aan het denken gezet over het gemis van mijn man die nog niet zo lang geleden overleden is en hoe ik daar mee om kan gaan, wat is mijn identiteit, zonder partner? Het is ook weer een deel waarin de groei van Ai zo goed naar voren komt en de kracht die ze in het verhaal bij stukje en beetje opbouwt tot toch weer de twijfel toeslaat.

Maar het is geen eenvoudig te lezen verhaal. In een hoofdstuk rond een bepaald thema lees je Kazuto die zit te mijmeren bij een kop thee.

‘Hij keek op en zocht bevestiging bij de stoom. De thee was afgekoeld.
Ai plukte natte grassprietjes naast haar uit de grond. Het maanlicht gaf de kasteeltuin een spookachtige sfeer.’

Zonder dat je het verwacht of ziet aankomen verandert ineens het perspectief van het verhaal. Ik zat de ontboezemingen van Kazuto nog te verwerken en dan ben ik ineens bij Ai. Ai en Kazuto waren toen nog niet herenigd met elkaar. Ik vond dat echt verwarrend en dit is vanaf het begin af aan zo. Ik vond dit vooral in dit derde deel heel erg opvallend. Het vraagt om flexibiliteit van je lezer.

Ik vond het verhaal heel goed neergezet in de tijd en de plaats. Dat het in Japan speelt is duidelijk en dan niet alleen door de Japanse tekens boven ieder hoofdstuk en in bijvoorbeeld een lied die in het verhaal voorkomt. Het zijn ook de gebruiken zoals de theeceremonie in Japan. Dat is een complete kunst. Net als Kintsugi, de kunst van het lijmen van gebroken stukken met goud. De filosofie daarachter wordt prachtig beschreven en toegepast in het verhaal.

Kortom, het is een prachtig verhaal en ik hoop dat Kirsten Groot verder gaat met schrijven want ze heeft echt talent. Het nadeel vind ik wel dat het eigenlijk een dik boek is, waarvan de delen eigenlijk niet los te lezen zijn. Ik geef daarom 4 sterren voor dit verhaal.