De bandagist

Marente de Moor heeft acht jaar lang in Rusland gewoond en als verslaggever gewerkt voor zowel de plaatselijke omroep als voor de Groene Amsterdammer. In 2007 debuteerde ze met de roman De overtreder. In 2011 won ze de AKO-literatuurprijs voor haar roman De Nederlandse maagd.
De bandagist lijkt wel ingepakt te zijn in verband wanneer je de kaft ziet, dat maakt dat het boek er echt bijzonder uitziet.

Het boek vertelt het verhaal van Joost. Hij is bandagist, dat is iemand die zorgt voor het verbinden van zieke benen. Hij werkt in Amsterdam maar een betaalbare woonplaats is slecht te vinden. Dit staat in schril contrast met zijn cliënten die over het algemeen in kasten van huizen wonen en alle ruimte hebben die ze niet eens gebruiken en dan Joost die alleen is en nergens een vaste plek heeft.

De schrijfstijl is wisselend en daardoor komt het verhaal heel dichtbij. Op momenten wordt de lezer persoonlijk aangesproken:

‘Iets zegt me dat u het maar niets vindt wat ik te vertellen heb. U zit er warmpjes bij, misschien zit u onderwijl wel iets te eten en denkt u bij uzelf: wat een gelul allemaal. Pech gehad! Haak maar af, ik ga toch wel door. ‘

Op andere momenten wordt beschreven hoe de zieke benen van de cliënten eruit zien wanneer hij het verband eraf haalt om een nieuw, schoon verband aan te brengen. Nu ik kan je verklappen dat je een sterke maag moet hebben wanneer je dat tot je door laat dringen.

Maar er zijn ook prachtige zinnen die je met plezier nog een keer leest.
‘Hier moet ik mijn betoog even onderbreken, om te genieten van de gustatoire hallucinatie die zich heeft aangediend. De korrelige structuur van het koekje, dat in kruimels uiteenvalt tussen de tanden, de roomboter, vet op de vingers en smeltend op de tong, en tenslotte dat knalroze glazuur, dat zich mierzoet in het verhemelte nestelt: dat alles is nu even hier, om mijn speekselklieren aan het werk te zetten.’
De bandagist voelt aan de ene kant surrealistisch en roept bij mij een soort fatalisme op; je kan de grote levensvragen waar jongeren mee zitten niet een twee drie oplossen. Eenzaamheid en geen mogelijkheden, ondanks het hebben van werk, om een zelfstandig leven op te bouwen. Naar mijn mening hebben deze problemen ook te maken met het verdwijnen van gemeenschappen zoals in een kerk, dorp of buurt. Gemeenschappen die er op belangrijke momenten in het leven zijn en voor elkaar zorgen. Mensen, jong en oud, leven tegenwoordig vaak anoniem, alleen achter de voordeur en niemand weet wat er gebeurt.
Dat dit soort romans zich in je geest nestelen zegt wel iets over de kracht van De bandagist. Het fatalisme maakt me haast depressief en daarom weet ik niet of ik deze roman snel nog een keer zal gaan lezen. Omdat het een bijzondere en goede roman is, geef ik toch 4 sterren.