Stervenskoud

Een foto van een vrouw met een rugzak op de rug prijkt op de voorgrond. De achtergrond is vervaagd, wit/grijs en doet denken aan de winter. Noortje Brink schrijft korte verhalen en lezen heerlijk tussendoor. Ik ben benieuwd naar haar nieuwe boek Stervenskoud.
Eerder las ik van haar Stikheet, Huizenruil en De kampeertrip. De recensies van deze boeken kan je vinden op www.boekencast.nl.

Het verhaal begint met een, schuingedrukt, mysterieus hoofdstuk. Het is duidelijk dat dit stuk het verhaal vertelt van iemand die weinig goeds in zin heeft.

‘'Ik doe het', zeg ik. Ik sta op, haal diep adem, en zeg het luid en duidelijk. 'Ik doe het'. Het komt nog niet uit mijn tenen, het komt nog niet uit de grond van mijn hart, maar ik weet dat ik een grens ben overgestoken die, nu ik hem heb gepasseerd, in het luchtledige is verdwenen. Mentale grenzen bestaan alleen als ze voor je liggen; kijk je achterom, dan zijn ze verzwolgen door de tijd. Nee, er is geen weg meer terug. 'Ik doe het’’

Vervolgens lees je over een sollicitatie van Milou bij een hotel in Tromsø diep in het noorden van Noorwegen. Het hotel ligt afgelegen en is alleen met een sneeuwscooter te bereiken. Wanneer ze de baan aangeboden krijgt, grijpt ze die met beide handen aan.

‘Het knetterde in Milous onderbuik. Een maand weg van dit alles hier, van de regen, haar collega’s, van dit uitzicht, van….van Nova. Die laatste gedachte wilde ze nauwelijks toelaten, maar het was helaas wel waar.’

Ja, deze unieke kans heeft ze met beide handen aangegrepen zonder te overleggen met haar partner, Nova. Hun relatie is in een sleur beland. De elementen voor een spannend verhaal heb je dan allemaal bij elkaar, een relatie in zwaar weer, een afgelegen hotel en het mysterieuze begin.
Voeg er nog een vleugje romantiek en humor aan toe en het verhaal is helemaal compleet, zou je zeggen. Toch vond ik het geen sterk verhaal. Ik miste de diepgang die ik in de andere verhalen van Noortje Brink wel vond. Ik vond het allemaal wat gekunsteld, alsof het even snel in elkaar was gezet. Het was allemaal te voorspelbaar en te onwaarschijnlijk. Hoewel de ingrediënten veel goeds voorspelden en de opbouw door afwisselend met twee verhaallijnen te werken, zoals in haar eerdere boeken, kon het deze keer me niet raken. Het leidde me eerder af.

Toch denk ik dat het een lekker vakantieverhaal is, waar je je prima mee kan vermaken in de zon. Omdat het niet haar beste verhaal is geef ik drie sterren.