Zeg nooit vaarwel

Zeg nooit vaarwel wordt aangeprezen als het onvergetelijke verhaal van een jonge vrouw die meereist op de Titanic. Aan de ene kant maakt het me nieuwsgierig, wat maakt dit verhaal uniek? Aan de andere kant vind ik het nogal pretentieus om te denken dat je nog wat toe te voegen hebt. Er zijn al zoveel boeken geschreven die de ramp met de Titanic beschrijven op een of andere manier en wie kent de film Titanic met Leonardo DiCaprio en Kate Winslet niet?

Dit is een verhaal met verschillende perspectieven en stijlen.
Er is een verhaallijn die vertelt over een groep van veertien personen die vvanuit Ierland naar Amerika vertrekt met de prachtige onverwoestbare Titanic, een unieke kans. Iedereen is trots om mee te mogen. Een van hen is Maggie die mee mag met haar tante Kathleen.

‘Afgelopen winter was haar moeder overleden, de enige ouder die ze nog had, en was tante Kathleen haar voogd geworden. Zij was naar Ierland teruggekomen en had geregeld dat Maggie in het voorjaar met haar naar Amerika zou gaan.’

Maggie heeft er geen goed gevoel bij. Ze moet alles verlaten waar ze is opgegroeid. Ze twijfelt en rouwt. Ze vindt het moeilijk om haar ouderlijk huis te verlaten en nooit meer terug te komen. Daarnaast zal ze haar geliefde Seamus moeten achterlaten, maar ze heeft geen keuze. Wanneer de Titanic vergaat is Maggie een van de weinige overlevenden, maar ze praat eigenlijk nooit over die gebeurtenissen.
Een andere verhaallijn draait om Grace, het achterkleinkind van Maggie. Grace heeft haar studie journalistiek stopgezet om, na het overlijden van haar vader, voor haar moeder, die MS heeft, te zorgen. Ze heeft van haar docent een opdracht meegekregen om te schrijven over een voor haar belangrijk onderwerp zodra ze daar aan toe is. Wanneer Maggie op haar verjaardag vertelt dat Grace 70 jaar na de ramp met de Titanic is geboren, zet dit allerlei gebeurtenissen in gang.

Ik vond het een leuk verhaal om te lezen maar ik vond de verschillende verhaallijnen erg verwarrend; radiotelegrammen, een verhaallijn die zich afspeelt in Ierland in 1912 (en later op de Titanic) met Maggie en/of het reisgezelschap als hoofdpersonages en een verhaallijn die zich ook in 1912 afspeelt maar dan in Engeland met Harry Walsh in de hoofdrol en dan is er nog 1982 in Illinois. O ja, dan zijn er ook nog de delen uit het dagboek van Maggie, die zijn geschreven in het eerste persoonsperspectief. Voor mij was dat allemaal, zeker in het begin, erg van de hak op de tak springend. Het leek wel of Hazel Gaynor te veel in het verhaal wilde stoppen. Het komt uiteindelijk wel bij elkaar in een verrassend slot. De radiotelegrammen, hoe leuk bedoeld ook, hadden er wat mij betreft uitgehaald kunnen worden.

De schrijfstijl is heel beeldend, waardoor je ook echt in Ierland bent en de kou op de Titanic voelt. Dat is fijn.

Sommige stukken riepen herinneringen op uit mijn jeugd.

‘Nog één hoofdstuk, pappa, toe, alstublieft” had ze telkens gesmeekt wanneer het tijd was om het licht uit te doen, vooral wanneer hij voorlas uit haar lievelingsboek ‘Het kleine huis op de prairie’. Ze fantaseerde altijd graag dat zij Laura was en haar vader Pa Ingalls uit het boek.‘

De ontwikkeling van Grace vind ik goed neergezet. Ze zet alles aan de kant om voor haar moeder te zorgen en na twee jaar vraagt ze zich af hoe het verder moet met haar eigen leven. Welke keuze moet ze maken? Hoe ze haar leven toch weer in eigen hand neemt, komt goed tot zijn recht. Het is jammer dat je minder leest over de ontwikkeling van Maggie na de ramp, eigenlijk pas aan het einde van het verhaal wordt dat meer duidelijk.

Toch vond ik niet dat dit boek veel nieuws toevoegde. Of de auteur vindt dat er nog niet genoeg over de ramp met de Titanic geschreven is. Het voelt daarom dan ook niet als een uniek boek. Ik vraag me af of dit verhaal niet aan een andere ramp zou kunnen worden toegeschreven. Ik geef de plussen en minnen overwegende dan ook 3.5 ster voor dit boek.