Pluk de dag

Eerder las ik het tussendoortje Italië voor een van Simoné Steenkamp, haar debuut (mijn recensie kan je vinden op www.boeken-cast.nl). Dat was me best goed bevallen dus toen Pluk de dag verscheen, kreeg ik de kans deze ook te lezen in ruil voor een eerlijke recensie en die kans heb ik aangegrepen. Simoné Steenkamp woont in Zeewolde en is geboren in Zuid-Afrika. Ze heeft een passie voor feelgood verhalen. Ik vind het mooi dat De Verhalenfabriek ruimte geeft aan schrijvers door hun verhalen als tussendoortjes op de markt te brengen.
Pleun heeft een probleem, haar relatie is uit en daarmee is ze ook haar huis kwijt. Haar baan is een sleur geworden en Pleun zou graag iets anders willen, maar wat? Dan belt haar tante Mies op. Zij is wanhopig op zoek naar iemand die voor haar pluktuin kan zorgen wanneer zij weg is. Pleun belooft haar op de pluktuin te passen, dan heeft ze tenminste woonruimte. Hoe moeilijk kan het zijn? Ze heeft wel geen verstand van planten en bloemen, maar alles valt te leren, toch? Maar eenmaal alleen in het huis en de tuin valt het toch niet altijd mee. Pleun kan rekenen op steun van diverse mensen, maar de vraag is of dorpsbewoners het wel zo een goed een goed idee vinden dat zij als stadse meid de pluktuin verzorgt? Er gebeuren vreemde dingen die op sabotage lijken. Wie van de dorpsbewoners is te vertrouwen? Lukt het Pleun om , naast al het harde werken, uit te vinden wat ze verder met haar leven wil doen? Dat mag je zelf gaan lezen.
Wat ik zo knap vind is dat Simoné Steenkamp een verhaal van zo ongeveer 100 bladzijden neerzet dat je bijblijft. Ik wacht meestal even voor ik mijn recensie schrijf. Ik ben een beelddenker en toen ik begon met schrijven van mijn recensie had ik letterlijk een zin nodig om de beelden bij dit verhaal weer op te roepen.
Het is een heerlijk romantisch verhaal om buiten in de zon te lezen of binnen onder een dekentje wanneer de herfststormen buiten razen. De schrijfstijl is dus heel beeldend en vol met humor.
‘Ik draai me om en haal twee tuinbroeken uit mijn koffer. Wezenloos blijf ik ernaar staren. Dat ik die erin heb gegooid. Die heb ik jaren niet meer aangehad. Thijs vond het niet mooi. ‘Alleen nog een snor en je kan zo bij Super Mario Bros’ zei hij dan. Over mijn comfortabele jumpsuits was hij evenmin te spreken. Als het op zijn uiterlijk aankwam, was Thijs ijdeler dan Sneeuwwitjes stiefmoeder.’
Je wordt vanaf het begin in het verhaal getrokken en dan is het lastig om dit verhaal nog weg te leggen. De herkenbaarheid van de situaties en emoties maken het tot een heerlijk boek. Uiteraard weet je ook dat alles goed komt, maar dat is ook weleens fijn. Naast de romantiek is er ook een vleugje spanning.
Wanneer je even alles stress achter je wil laten en even in een andere wereld wil stappen, pak dan Pluk de dag en laat je zorgen even een paar uur achter je. Ik geef 4 sterren voor dit tussendoortje.