De Cock

Baantjer is voor mij jeugdsentiment. Uiteraard heb ik vroeger de serie gekeken en later, met name met mijn oudste zoon, het gezelschapsspel Baantjer gespeeld. Maar van de boeken heb ik er eigenlijk maar weinig gelezen. Toen uitgeverij Fontein vroeg of iemand van ons boekencast-team interesse had leek me dit wel eens leuk om te lezen in ruil voor een eerlijke recensie.

De foto op de kaft van een spoor bij een groot station, past perfect bij de titel. Het verhaal gaat over het oplossen van de moord op een vrouw die gevonden wordt in de slaaptrein die vanuit Wenen in Amsterdam is aangekomen. Als lezer krijgt je steeds kleine brokjes informatie toegespeeld die maken dat je kan mee helpen met het oplossen van deze moord. Los jij de moord op?

Ik vond het vooral leuk om te lezen, omdat ik de televisieserie ken. Het roept bij mij die beelden weer op.

“Rechercheur Jurre de Cock slofte met zijn kenmerkende wiegelende gang door de Warmoesstraat. Hij had de kraag van zijn oude regenjas opgetrokken en zijn vilten hoedje diep over zijn ogen getrokken.”

Een ander bekend personage is Dick Vledder, een jongere rechercheur die vaak snel conclusies trekt. Hij werkt regelmatig samen met de Cock. Andere personages zijn Ab Keizer, die op het bureau van alles uitzoekt over de moord, de forensisch expert Den Koninghe die lak heeft aan alle procedures en natuurlijk mogen we Buitendam, commissaris van politie en de baas van De Cock ook niet vergeten te noemen. De Cock wordt tijdens zijn onderzoek, vaak op de meest ongelegen momenten, bij Buitendam binnengeroepen.

De Cock deed zijn handen in de zakken van zijn overjas. Hoe vaak had hij dit soort gesprekken nu al gevoerd? Duizend keer? Zinloze gesprekken die alleen maar tijd vroegen.

De serie eindigde dan altijd met de ontknoping. Het team komt bij elkaar bij De Cock thuis en daar doet hij de details uit de doeken en legt hij uit waarom de dader de dader is en hoe hij tot deze daad kwam. Dat is ook in dit boek niet anders. Je kan dan zien of jij dezelfde moordenaar in gedachten had.

Het is echt cosy crime, een soort feelgood met een moord. Het voelt een beetje oubollig aan en logisch ook. De serie was tussen oktober 1995 en 1 december 2006 op televisie en dat is al best lang geleden. Voor mij voelde het als nostalgie. Ik heb me er in ieder geval een middagje prima mee vermaakt, maar het heeft voor mij te weinig diepgang om nu een groot fan te zijn. Ik ben overigens wel benieuwd of jongeren, die de tv-serie nooit gezien hebben, ook kunnen genieten van dit verhaal. Ik heb met mijn kinderen eens naar de televisieserie Graaf Floris gekeken en dat vonden ze veel te traag.
Ook in dit boek gebeurt niet veel, het tempo is laag en de schrijfstijl is eenvoudig. Kunnen jongeren zich nog herkennen in de situaties of is het ver buiten hun leefwereld?

Ik denk dat deze Baantjer een bepaalde groep lezers aanspreekt en dat is prima. Ik geef 3 sterren voor deze roman.