Stukjes om nog lang over te denken.

Het boek met columns was gauw uitgelezen, maar nog ze bleven nog lang in mijn hoofd.

Dat "Vandaag ben ik een lege kartonnen doos" zich zo snel uit liet lezen, wil niet zeggen dat wat Campert schrijft stukjes voor tussendoor zijn. Hij geeft te denken.

Het is een boek om te lezen en te herlezen. De eerste keer lees je alles snel, maar bij het herlezen, gedoseerd. En soms kun je er nog lang over blijven denken.

Bijna bij elk stukje heb ik de behoefte om op internet te gaan zoeken. Ik wil meer weten over de dichter, schrijver of het thema waar Remco Campert over schrijft.   

Remco Campert is “een kettinglezer en een rijgschrijver”.

Waar één column vaak al voor zich spreekt, winnen zij door hun onderlinge samenhang aan kracht. 

 In "Vandaag ben ik een lege kartonnen doos" zijn de columns gebundeld die Campert tussen januari 2014 en half mei 2015 voor de Volkskrant schreef. Columns waarin het vaak gaat over de oorlog en het naderende einde. De poëzie, het lezen en het schrijven. 

 ‘Ik ga voor het raam staan en kijk naar de tuin. Ik hoop er een bevestiging in te vinden dat deze dag echt bestaat, dat ik in deze dag besta, dat er een werkelijkheid is waarin ik besta.’ In deze stemming beziet Remco Campert zichzelf als een lege kartonnen doos. Het is een prachtige paradox, dit tastbare beeld, dat iets wat in wezen onbenoembaar is aanwezig maakt. De toon van de columns zijn melancholiek, maar ook met humor.

 Remco Campert (1929) is dichter en schrijver van verhalen en romans. Hij maakte deel uit van de literaire stroming de Vijftigers. Zijn vader was de dichter Jan Campert, schrijver van het gedicht 'Het Lied der Achttien Doden', zijn moeder de actrice Joeki Broedelet. Voorjaar 1950 richt hij met Rudy Kousbroek het tijdschrift Braak op. In juli van hetzelfde jaar wordt de redactie uitgebreid met Lucebert en Bert Schierbeek. Na het verschijnen van de bloemlezing Atonaal in 1951, onder redactie van Vinkenoog, worden de daarin opgenomen dichters onder wie Gerrit Kouwenaar, Jan G. Elburg en Hugo Claus, aangeduid als de Vijftigers.

Campert heeft sinds zijn debuut in 1951 een indrukwekkend oeuvre opgebouwd en won al verscheidene prijzen. Ik noem een paar belangrijke. In 1979 kreeg hij de P.C. Hooft-prijs voor zijn gehele poëtische oeuvre. In 2011 werd hem de Gouden Ganzenveer toegekend. En onlangs, 2015, de Prijs der Nederlandse Letteren.

In 2011 stond zijn roman Het leven is verrukkulluk centraal in de campagne Nederland Leest. Dit boek heb ik vroeger dan ook op mijn leeslijst gehad van de middelbare school. Ik ben bang dat het voor de jongeren van nu een niet zo toegankelijke schrijver is geworden. De personen die vaak voorbijkomen in het boek zijn vaak van lang geleden en helaas vaak onbekend bij de generatie van nu. 
 
De Volkskrant schrijft over Remco:
Een romantische Vijftiger, daarna een romancier, dichter en columnist die ieders hart veroverde, thans een springlevend monument. Meesterlijk beoefenaar van de aarzelende column: ogenschijnlijk zonder thema, soms ver achterom het verleden in kijkend, nergens heen voerend. Maar dat is schijn; we worden het universum binnen getrokken van een zachtmoedig, komisch en onvergelijkelijk licht formulerend auteur. Zijn eerste column voor de Volkskrant verscheen op 12 september 1985.
Elke zaterdag lees ik nog steeds met veel plezier een column.