Lezersrecensie
Ik wilde niet dat dit boek stopte. Ik wilde niet dat het verhaal van Henry en Sidney stopte.
Ik las dit boek afgelopen week al uit maar ben nu pas klaar om er iets over op papier te zetten. Dit verhaal slokte me op met huid en haar. Puur kippenvel. Ik herinner me dat ik bij de vrienden van de boekenclub op een gegeven moment aangaf: 'Ik heb het slechts voor een derde uit en mijn hart is nu al 2 keer gebroken'.
Het verhaal start op Preshute College, een Britse kostschool, tijdens het begin van de Eerste Wereldoorlog, waar we kennis maken met Henry Gaunt, een grote sterke kerel, ietwat stug en afzijdig, en Sidney Ellwood, een charmante, populaire blonde jongen.
Je voelt onmiddellijk de constante spanning tussen Gaunt en Ellwood, maar alleen als lezer weet je dat die wederzijds is. Je wil dan ook niet anders dan dat ze hun gevoelens aan elkaar zouden duidelijk maken. Homoseksualiteit is op dat moment uiterst verboden bij wet, verwerpelijk geacht zelfs, maar op een kostschool gebeurde wel vaker één en ander dat het daglicht niet mocht zien.
Zo is er "iets" gaande tussen Ellwood en een oudere leerling, maar dat wordt als prettig tijdverdrijf afgedaan, het heeft niks met liefde te maken.
Onder druk van zijn familie vertrekt Gaunt naar het front, en laat hij Ellwood verweesd achter, geen van beiden op de hoogte van de gevoelens die ze voor elkaar koesteren.
De horror aan de oorlogslinie in contrast met het bange afwachten op nieuws in Engeland wordt heel erg mooi weergegeven in de vorm van briefwisseling tussen de soldaten en het thuisfront.
Een van de taken die Gaunt als officier aan het front namelijk krijgt, is het censureren van die brieven aan het thuisfront, ervoor zorgen dat er niets van de gruwel en ontbering terechtkomt in de brieven. Soldaten beschrijven de hoop op vrede, de liefde voor het vaderland, het verlangen elkaar terug te zien, niet de lijken die zich opstapelen rondom hen.
De schrijfster doet dat echter wel, in prachtig afschuwelijke taal. Van verwondering en adrenaline bij het eerste aankomen aan de linie, tot een soort van verdoofde gewenning bij het zoveelste sterven van een makker aan het front.
Uiteindelijk trekt Ellwood Gaunt achterna naar het front, maar als hij daar aankomt is Gaunt al zwaar getraumatiseerd. Hij lijdt aan constante nachtmerries en verdrinkt zich in whisky. Op de schaarse momenten dat de soldaten even rustpauze krijgen, weg van het front op een boerderij wat verderop, weet Ellwood tot Gaunt door te dringen. Maar tot het echt uitspreken van gevoelens komt het alsnog niet, want een uiterst gevaarlijke missie gooit het hele verhaal om.
Verder vertellen zonder spoilers weg te geven kan nu niet meer, maar laat me het erop houden dat dit verhaal nog heel veel omwentelingen in petto heeft, en het ook niemand zal verbazen dat de filmrechten al vrij snel na de publicatie van het boek aangekocht zijn door grote filmbonzen. Dit verhaal verdient het om tot leven te komen op het grote scherm.
Het is een verhaal over gruwel en ontbering in de loopgraven, en over sprankeltjes genegenheid en vonkjes liefdesvuur. En toch is het geen oorlogsverhaal pur sang, noch is het een echt liefdesverhaal.
Het is een verhaal over het leven en het overleven.
Ik kan dit boek eindeloos de hemel in prijzen. Het is pas maart, en nu al by far mijn favoriete read voor 2025. Dit overtreffen wordt heel lastig.
Ik wilde niet dat dit boek stopte. Ik wilde niet dat het verhaal van Henry en Sidney stopte.
Ik ben 5 dagen na het uitlezen van dit boek nog niet toegekomen aan het starten in een nieuw boek.
Ik laat Gaunt en Ellwood nog even verder nazinderen, hun verhaal verdient dat.
Adembenemend en overdonderend mooi.
Alice Winn, je bent meesterlijk!
Het verhaal start op Preshute College, een Britse kostschool, tijdens het begin van de Eerste Wereldoorlog, waar we kennis maken met Henry Gaunt, een grote sterke kerel, ietwat stug en afzijdig, en Sidney Ellwood, een charmante, populaire blonde jongen.
Je voelt onmiddellijk de constante spanning tussen Gaunt en Ellwood, maar alleen als lezer weet je dat die wederzijds is. Je wil dan ook niet anders dan dat ze hun gevoelens aan elkaar zouden duidelijk maken. Homoseksualiteit is op dat moment uiterst verboden bij wet, verwerpelijk geacht zelfs, maar op een kostschool gebeurde wel vaker één en ander dat het daglicht niet mocht zien.
Zo is er "iets" gaande tussen Ellwood en een oudere leerling, maar dat wordt als prettig tijdverdrijf afgedaan, het heeft niks met liefde te maken.
Onder druk van zijn familie vertrekt Gaunt naar het front, en laat hij Ellwood verweesd achter, geen van beiden op de hoogte van de gevoelens die ze voor elkaar koesteren.
De horror aan de oorlogslinie in contrast met het bange afwachten op nieuws in Engeland wordt heel erg mooi weergegeven in de vorm van briefwisseling tussen de soldaten en het thuisfront.
Een van de taken die Gaunt als officier aan het front namelijk krijgt, is het censureren van die brieven aan het thuisfront, ervoor zorgen dat er niets van de gruwel en ontbering terechtkomt in de brieven. Soldaten beschrijven de hoop op vrede, de liefde voor het vaderland, het verlangen elkaar terug te zien, niet de lijken die zich opstapelen rondom hen.
De schrijfster doet dat echter wel, in prachtig afschuwelijke taal. Van verwondering en adrenaline bij het eerste aankomen aan de linie, tot een soort van verdoofde gewenning bij het zoveelste sterven van een makker aan het front.
Uiteindelijk trekt Ellwood Gaunt achterna naar het front, maar als hij daar aankomt is Gaunt al zwaar getraumatiseerd. Hij lijdt aan constante nachtmerries en verdrinkt zich in whisky. Op de schaarse momenten dat de soldaten even rustpauze krijgen, weg van het front op een boerderij wat verderop, weet Ellwood tot Gaunt door te dringen. Maar tot het echt uitspreken van gevoelens komt het alsnog niet, want een uiterst gevaarlijke missie gooit het hele verhaal om.
Verder vertellen zonder spoilers weg te geven kan nu niet meer, maar laat me het erop houden dat dit verhaal nog heel veel omwentelingen in petto heeft, en het ook niemand zal verbazen dat de filmrechten al vrij snel na de publicatie van het boek aangekocht zijn door grote filmbonzen. Dit verhaal verdient het om tot leven te komen op het grote scherm.
Het is een verhaal over gruwel en ontbering in de loopgraven, en over sprankeltjes genegenheid en vonkjes liefdesvuur. En toch is het geen oorlogsverhaal pur sang, noch is het een echt liefdesverhaal.
Het is een verhaal over het leven en het overleven.
Ik kan dit boek eindeloos de hemel in prijzen. Het is pas maart, en nu al by far mijn favoriete read voor 2025. Dit overtreffen wordt heel lastig.
Ik wilde niet dat dit boek stopte. Ik wilde niet dat het verhaal van Henry en Sidney stopte.
Ik ben 5 dagen na het uitlezen van dit boek nog niet toegekomen aan het starten in een nieuw boek.
Ik laat Gaunt en Ellwood nog even verder nazinderen, hun verhaal verdient dat.
Adembenemend en overdonderend mooi.
Alice Winn, je bent meesterlijk!
1
Reageer op deze recensie