Lezersrecensie
Gewoon lezen! Dit is zo’n sterk opgebouwde thriller!
Korte inhoud
Na vijftien jaar besluit Nina om haar gewelddadige echtgenoot te verlaten. Ze krijgt hulp van opvangorganisatie Arnica, die haar en haar twee zonen een vluchthuis toewijst in een dorpje in de Ardennen. Het ligt vlakbij een vervallen kasteel en ze mogen er zo lang blijven als ze willen.
Maar…
Eén avond per maand mag er niemand thuis zijn. Dan heeft Arnica het vluchthuis nodig voor een van haar bijeenkomsten. Hoewel Nina aanvankelijk instemt, stapelen de vreemde gebeurtenissen zich op. Wat doet Arnica in het vluchthuis als ze er niet is?
En welk duister verleden kleeft er aan de muren van het oude kasteel?
Over de auteur
Alexander Colin (1993 - België) werd in 2021 derde bij de Zilveren Strop, een schrijfwedstrijd voor spannende korte verhalen, en is sindsdien niet meer te stoppen. Het vluchthuis is zijn derde thriller, na Angsteiland (2023) en Moederskind (2024).
Mijn mening
Ik volg Alexander nu al geruime tijd op instagram (@alexandercolin.auteur) en ik mocht ook zijn allereerste thriller Angsteiland recenseren.
Mijn enthousiasme was dan ook niet te houden toen ik zijn oproep zag om deel te nemen aan de booktour van zijn nieuwste boek!
Alexander wist meteen wie ik was, en deelde met veel plezier mee dat hij heel graag een advanced copy zou opsturen, dus hier gaan we...
First thing's first, opnieuw een massive thank you aan Alexander en uitgeverij HarperCollins om mij uit te kiezen voor deelname aan de booktour!
Ik schreef in de conclusie van mijn recensie van Angsteiland twee jaar geleden het volgende:
'keep an eye out for this one, he's gonna do great things!'
Wat kan ik zeggen? Ik krijg graag gelijk...
Want wat een heerlijke thriller is dit! Creatieve plotwendingen, je denkt vaak dat je op het juiste spoor zit, maar helaas… En dat is goed ook, want op sommige momenten denk je bij jezelf - ‘nee, die kant kan het toch niet opgaan…?’ Maar trust me, op het einde komt het plot helemaal goed en valt alles in de plooi. Ik heb ZO genoten van dit boek!
De onderhuidse spanning die continu aanwezig is, zorgt ervoor dat je dit boek niet kan wegleggen. Echt letterlijk. Ik ben momenteel op vakantie in Vietnam en ik zou dus ‘vakantiestuff’ aan het doen moeten zijn, maar ik pak dit boek ter hand op elk vrij momentje… En gelukkig zijn er een paar binnenlandse vluchten, dus LEZEN MAAR!
Die kleine intermezzo stukjes die ingebouwd zitten als een rode draad - de Netflix documentaire die de gebeurtenissen stukje bij beetje onthuld - geven aan dat er een grote apotheose aankomt, en niets is minder waar!
De start van het verhaal, als Nina vlucht voor haar gewelddadige man, grijpt je bij de keel. Het is pakkend in kaart gebracht, ik kreeg zelf de hele tijd het gevoel dat ik over mijn schouder moest meekijken om te zien of David hen echt wel niet aan het volgen was…
Dan die eerste kennismaking met Sabine, die de leiding heeft over Arnica, de hulporganisatie waar Nina een beroep op doet… Creepy vrouw… Je merkt aan alles dat er iets niet spoort met Sabine, maar je kan er de vinger niet op leggen. Heerlijk uitgebouwd, die dynamiek. Alexander is een meester in het opbouwen van spanningslijnen…
Ik krijg eerder horror dan thrillervibes bij dit boek, en dat heeft alles te maken met de setting. Het duistere kasteel dat opdoemt zowat in de achtertuin van het vluchthuis, de herfstige koude ochtenden, de dynamiek tussen Matthias en zijn klasgenoten… Knap uitgewerkt, alles is geschreven in functie van dat ‘doomsday-gevoel’.
Ik kreeg vaak het gevoel van een combinatie van ‘November’ van de Nederlandse horrorsensatie Thomas Olde Heuvelt, als de cultkassieker ‘The Island of Dr. Moreau’ van de Engelse grootmeester H.G. Wells. Als je deze boeken ooit las dan weet je wel waar ik op doel… En ja Alexander, dat mag je vast en zeker als een compliment beschouwen.
Naast huiselijk geweld, en hoe kinderen (vooral dan de jongste Matthias) daarmee omgaan, door vb. een alter-ego/superheld persoonlijkheid aan te nemen, tot het aanvaarden van hulp, en het durven opkomen voor jezelf, pesterijen, manipulatie, dit boek is naast het thrillergegeven ook erg gelaagd tussen de lijnen door in een aantal belangrijke thema’s.
Korte hoofdstukken, vaak vanuit het perspectief van een ander personage, iets wat Alexander ook in Angsteiland al deed, houden je heel erg vast in het verhaal. Het is een bewezen middeltje om de snelheid er heel erg in te houden.
Wat betreft Arnica, de hulporganisatie, had ik graag een ietsje meer backstory gezien van de andere leden. Hoe zijn zij er verzeild geraakt, wat is hun ‘verleden’, wat bracht hen ertoe om lid te worden van de organisatie.
(misschien wel materiaal voor een prequel, Alexander?)
Oh, en naast het schrijven van donders goede spanningslijnen, tovert Alexander bij regelmaat ook heerlijke proza op papier…
Een voorbeeldje die ik meteen noteerde bij de vlucht van Nina weg uit Brussel was dit pareltje:
‘Dit was een appartementsgebouw om in vergeten te worden - een anoniem massagraf waarin hun ellende even betekenisloos was geworden als de vochtplekken op het plafond.’
Anyhow, ik heb ontzettend genoten van dit verhaal, in mijn ratingsysteem een dikke vette ‘could not put it down’, en dat vertaalt zich dus uiteraard in een 5 sterrenscore! Knap werk!
Conclusie
mijn oordeel: 5 sterren
Gewoon lezen! Dit is zo’n sterk opgebouwde thriller!
Na vijftien jaar besluit Nina om haar gewelddadige echtgenoot te verlaten. Ze krijgt hulp van opvangorganisatie Arnica, die haar en haar twee zonen een vluchthuis toewijst in een dorpje in de Ardennen. Het ligt vlakbij een vervallen kasteel en ze mogen er zo lang blijven als ze willen.
Maar…
Eén avond per maand mag er niemand thuis zijn. Dan heeft Arnica het vluchthuis nodig voor een van haar bijeenkomsten. Hoewel Nina aanvankelijk instemt, stapelen de vreemde gebeurtenissen zich op. Wat doet Arnica in het vluchthuis als ze er niet is?
En welk duister verleden kleeft er aan de muren van het oude kasteel?
Over de auteur
Alexander Colin (1993 - België) werd in 2021 derde bij de Zilveren Strop, een schrijfwedstrijd voor spannende korte verhalen, en is sindsdien niet meer te stoppen. Het vluchthuis is zijn derde thriller, na Angsteiland (2023) en Moederskind (2024).
Mijn mening
Ik volg Alexander nu al geruime tijd op instagram (@alexandercolin.auteur) en ik mocht ook zijn allereerste thriller Angsteiland recenseren.
Mijn enthousiasme was dan ook niet te houden toen ik zijn oproep zag om deel te nemen aan de booktour van zijn nieuwste boek!
Alexander wist meteen wie ik was, en deelde met veel plezier mee dat hij heel graag een advanced copy zou opsturen, dus hier gaan we...
First thing's first, opnieuw een massive thank you aan Alexander en uitgeverij HarperCollins om mij uit te kiezen voor deelname aan de booktour!
Ik schreef in de conclusie van mijn recensie van Angsteiland twee jaar geleden het volgende:
'keep an eye out for this one, he's gonna do great things!'
Wat kan ik zeggen? Ik krijg graag gelijk...
Want wat een heerlijke thriller is dit! Creatieve plotwendingen, je denkt vaak dat je op het juiste spoor zit, maar helaas… En dat is goed ook, want op sommige momenten denk je bij jezelf - ‘nee, die kant kan het toch niet opgaan…?’ Maar trust me, op het einde komt het plot helemaal goed en valt alles in de plooi. Ik heb ZO genoten van dit boek!
De onderhuidse spanning die continu aanwezig is, zorgt ervoor dat je dit boek niet kan wegleggen. Echt letterlijk. Ik ben momenteel op vakantie in Vietnam en ik zou dus ‘vakantiestuff’ aan het doen moeten zijn, maar ik pak dit boek ter hand op elk vrij momentje… En gelukkig zijn er een paar binnenlandse vluchten, dus LEZEN MAAR!
Die kleine intermezzo stukjes die ingebouwd zitten als een rode draad - de Netflix documentaire die de gebeurtenissen stukje bij beetje onthuld - geven aan dat er een grote apotheose aankomt, en niets is minder waar!
De start van het verhaal, als Nina vlucht voor haar gewelddadige man, grijpt je bij de keel. Het is pakkend in kaart gebracht, ik kreeg zelf de hele tijd het gevoel dat ik over mijn schouder moest meekijken om te zien of David hen echt wel niet aan het volgen was…
Dan die eerste kennismaking met Sabine, die de leiding heeft over Arnica, de hulporganisatie waar Nina een beroep op doet… Creepy vrouw… Je merkt aan alles dat er iets niet spoort met Sabine, maar je kan er de vinger niet op leggen. Heerlijk uitgebouwd, die dynamiek. Alexander is een meester in het opbouwen van spanningslijnen…
Ik krijg eerder horror dan thrillervibes bij dit boek, en dat heeft alles te maken met de setting. Het duistere kasteel dat opdoemt zowat in de achtertuin van het vluchthuis, de herfstige koude ochtenden, de dynamiek tussen Matthias en zijn klasgenoten… Knap uitgewerkt, alles is geschreven in functie van dat ‘doomsday-gevoel’.
Ik kreeg vaak het gevoel van een combinatie van ‘November’ van de Nederlandse horrorsensatie Thomas Olde Heuvelt, als de cultkassieker ‘The Island of Dr. Moreau’ van de Engelse grootmeester H.G. Wells. Als je deze boeken ooit las dan weet je wel waar ik op doel… En ja Alexander, dat mag je vast en zeker als een compliment beschouwen.
Naast huiselijk geweld, en hoe kinderen (vooral dan de jongste Matthias) daarmee omgaan, door vb. een alter-ego/superheld persoonlijkheid aan te nemen, tot het aanvaarden van hulp, en het durven opkomen voor jezelf, pesterijen, manipulatie, dit boek is naast het thrillergegeven ook erg gelaagd tussen de lijnen door in een aantal belangrijke thema’s.
Korte hoofdstukken, vaak vanuit het perspectief van een ander personage, iets wat Alexander ook in Angsteiland al deed, houden je heel erg vast in het verhaal. Het is een bewezen middeltje om de snelheid er heel erg in te houden.
Wat betreft Arnica, de hulporganisatie, had ik graag een ietsje meer backstory gezien van de andere leden. Hoe zijn zij er verzeild geraakt, wat is hun ‘verleden’, wat bracht hen ertoe om lid te worden van de organisatie.
(misschien wel materiaal voor een prequel, Alexander?)
Oh, en naast het schrijven van donders goede spanningslijnen, tovert Alexander bij regelmaat ook heerlijke proza op papier…
Een voorbeeldje die ik meteen noteerde bij de vlucht van Nina weg uit Brussel was dit pareltje:
‘Dit was een appartementsgebouw om in vergeten te worden - een anoniem massagraf waarin hun ellende even betekenisloos was geworden als de vochtplekken op het plafond.’
Anyhow, ik heb ontzettend genoten van dit verhaal, in mijn ratingsysteem een dikke vette ‘could not put it down’, en dat vertaalt zich dus uiteraard in een 5 sterrenscore! Knap werk!
Conclusie
mijn oordeel: 5 sterren
Gewoon lezen! Dit is zo’n sterk opgebouwde thriller!
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van wyloeck
Gesponsord
Terwijl Emmy probeert de raadsels op te lossen die door twee verdwenen tienermeisjes zijn achtergelaten, realiseert ze zich dat ze hen nooit écht heeft gekend. Elke tiener heeft geheimen, maar wie zou ervoor willen moorden?
