Geen klik met het hoofdpersonage

Ik las ‘Waar de zon de sneeuw raakt’ samen met de Hebban leesclub in september/oktober, waarvoor dank!
Ik moet echter van wal steken met het feit dat dit boek (ondertussen het derde dat ik las van Mélissa Da Costa) mijn minst favoriete is tot nu toe.
Waar ik ‘Al het blauw van de hemel’ een 5-sterren rating gaf, en ‘De dagen die komen’ een 4-sterren, daar zal ik dit boek helaas nog een trapje lager moeten plaatsen.
Het verhaal boeide me totaal niet (het is opnieuw een klepper van formaat, maar ontzettend onnodig lang uitgesponnen vind ik), ik voelde geen klik met hoofdpersonage Ambre, integendeel, ik vond het maar een verwend nest dat continu afhankelijk is van mannen in haar leven, en ze geraakt die fase niet voorbij in mijn opinie. Waar anderen een soort ‘healing process’ merken bij het lezen van dit boek, vind ik dat zelf helemaal niet. Ze komt misschien los van Philippe, maar ze neemt er een heel aantal andere mannen voor in de plaats, waar ze net zo goed erg afhankelijk van wordt/blijft.
Het boek eindigt ook met een premise van deel 2, dit verhaal loopt dus (god beware ons :) nog een heel boek verder, maar dat zal ik met plezier aan mij laten voorbijgaan. Ik heb absoluut geen behoefte om te ontdekken hoe het verder loopt met Ambre, want ja, als je dacht dat dit een afgerond gehad was, nee, nee, een open einde effectief.
Goed, er zullen vast en zeker liefhebbers zijn, dit keer ben ik er niet eentje van.
Het lijkt -nogmaals, in mijn opinie- erg moeilijk voor Mélissa om voor mij persoonlijk met een mooier verhaal op de proppen te komen dan dat van Emile in ‘Al het blauw van de hemel’…
Nog een geluk dat smaken verschillen :-)