Teerbemind, een thriller van de Amerikaanse journaliste Gillian Flynn. De lovende kritieken overstelpten mij en gaven mij een positief gevoel om aan dit boek te beginnen. Vol spanning heb ik de eerste pagina omgeslagen en ik ben niet meer kunnen stoppen.

De vrouw die The Wire het beste vindt dat ooit is verschenen, als kind niets liever zag dan Psycho, Alien en Bonnie and Clyde en de schrijfster is van de thriller Teerbemind is niemand minder dan Gillian Flynn. De Amerikaanse misdaadschrijfster schreef zes jaar geleden de thriller Teerbemind, in het Engels beter bekend als Sharp Objects. Ze won met dit boek ' New Blood Fiction Dagger' voor het beste debuut. Over de titel van het boek kan gediscussieerd worden. Ik vind de Nederlandse titel minder pakkend dan de oorspronkelijke, maar Sharp Objects omringd niet heel het verhaal. Hier gaat het enkel over het moment dat Camille, het hoofdpersonage, een innerlijke drang voelt om zichzelf pijn te doen, zichzelf te snijden. De titel Teerbemind zet de lezer eerst op een verkeerd spoor want de personages, vooral slechte vrouwen, zit er overal haat in hun ogen en ze kunnen niemand meer liefhebben. Het wordt zo ver gedreven dat als je iemand liefhebt dat het allemaal fake is en je alles doet voor je eigen belangen. Wat ze met haar boek wil duidelijk maken is dat niet elke vrouw lief en oprecht is, het vrouwelijke geslacht dat zowat de helft van de wereldbevolking in beslag neemt is diep vanbinnen slecht.
‘Waar het om gaat is dat wij vrouwen al zo veel jaar met onze ‘girl power’-ontwikkeling bezig zijn, tot zo’n niveau dat we bijna een parodie op onszelf zijn geworden, dat er nooit ruimte is geweest om onze duistere kanten te erkennen. En duistere kanten zijn belangrijk.’ Dit citaat komt van Gillian Flynn, en gelijk heeft ze! De vrouw wordt altijd als zwak voorgesteld, maar Flynn bewijst het tegendeel.
In haar boek Teerbemind zijn 2 jonge meisjes vermoord. Ze werden beiden teruggevonden en men stelde vast dat er geen sprake was van seksueel misbruik, maar wat de dader wel met zijn slachtoffers deed was hun kiezen uittrekken. Het hoofdpersonage, de journaliste Camille, keert terug naar haar geboortedorp voor haar werk want ze moet over deze moord een artikel schrijven. Ze wordt na al die jaren terug geconfronteerd met haar verleden. Ze ontmoet haar halfzus Amma en trekt voor een tijdje bij haar moeder in, Adora. De politie verdacht dat de dader van het mannelijke geslacht was omdat kiezen trekken hard werk is. Camillie gaat zelf op zoek naar de waarheid en laat veel mensen hun monden openvallen.
In een artikel beschreef Flynn zichzelf als een onschuldig meisje dat niet lief was. Dit zou te maken kunnen hebben met het feit dat ze als kind in de zomer graag mieren uitrookte en aan spinnen voerde of dat ze graag een spelletje speelde waarin zei een akelige vrouw was en ze haar nichtjes terroriseerde. Er zit dus al vanaf dat ze klein was een slecht karaktertje in haar. De link met het boek en haar jeugd is onder andere dat Amma het leuk vond om te kijken naar varkens die geslacht werden, Camille die zichzelf verminkte, de moeder die haar dochters ziek maakte zodat ze van hen liefde zou krijgen,… Wat niet overeenkomt met het boek is de relatie met hun ouders. Cammille en Amma hadden niet de jeugd waarvan ze gedroomd hadden. Adora was een verschrikkelijk slecht mens die haar dochters steeds pillen gaf om ze ziek te maken, zo vermoorde ze Amma. Adora dacht alleen aan zichzelf. Ze was gestoord, nogal logisch dat haar dochters een enorme afkeer van haar hadden. Flynn had wel een goede jeugd. Ze kreeg van haar moeder en vader de twee belangrijkste elementen mee in haar leven: literatuur en film.
Het boek leest heel vlot. Ze gebruikt niet veel moeilijke woorden zodat het ook aangenaam en makkelijk leest. Het verhaal is geschreven in de vorm van de belevende ik-verteller wat het voor de lezer heel boeiend maakt, dit heb ik zelf zeker ondervonden. Het boek was onderverdeelt in hoofdstukken zodat de schrijfster makkelijk met tijd en plaats kon spelen. De rode draad in het boek is Camille die op zoek gaat naar de moordenaar en zo geconfronteerd wordt met haar verleden.
Ik heb dit boek met veel plezier gelezen. Voor ik het goed en wel besefte was ik aan de laatste pagina beland en dat is een goed teken! Flynn heeft een vlotte schrijfstijl en het is een goed bedacht verhaal waardoor ik niet kon stoppen met lezen. Het leven van het hoofdpersonage wordt in de loop van het verhaal zichtbaar en ik had echt het gevoel dat ik alles over haar wist. Ik kon me dus ook goed inleven in het verhaal wat het alleen maar boeiender maakte. Het was net alsof ik mee in het verhaal zat en mee op zoek ging naar de dader, ik moet wel eerlijk toegeven dat ik er compleet naast zat. Dit is niet negatief want dat wil zeggen dat je tot op het laatste moet lezen om erachter te komen wie nu juist die persoon is waar iedereen een verschrikkelijke afkeer van heeft. Het was een verrassend en gesloten einde. Ik ga zeker nog een boek van Gillian Flynn lezen want ik ben helemaal in de ban van haar persoonlijkheid en schrijfstijl.

Ik, die bijna alleen romans in mijn boekenkast heb staan, was bang of dit genre me zou bevallen. Die angst was voor niets nodig. Er is geen wereld van thrillerboeken voor mij opengegaan maar ik heb ervan genoten! Het was een goed boek waarvan ik er nog enkele zou willen lezen. Laat ze maar komen!