Keruga: mooi geschreven, maar wat tamme fantasy

Keruga

Keruga van Johan Klein Haneveld is het eerste deel van een reeks over de wereld van de Krakenvorst.
Klein Haneveld publiceerde eerder al enkele romans bij de kleine christelijke uitgeverij Voorhoeve: een sciencefictionroman en het vervolg daarop, Neptunus en Neptunus: de derde macht, en een actiethriller, Het wrak.

Keruga is het verhaal over een wereld waarin de godsdienst van de Kraken langzaam de overhand neemt over die van het heiligdom Keruga.
In deze wereld volgen we de lotgevallen van drie personages. De jonge leerling priesteres Alecia, die twijfelt of ze wel op haar plaats is als leerling priester in het heiligdom Keruga, maar die ook niet goed op durft te geven.
Om meer inzicht te krijgen in wat voor haar weggelegd is, bezoekt ze de spiegel der dromen en krijgt een visioen, waarin een enorme inktvis de wereld vernietigd.
Dat brengt haar op een onzalige queeste naar Kartaalmon, de hoofdstad van ... waar ze met de vorst zal spreken over dat visioen.
Frelik is een jonge schaapherder in een dorp dat overheerst wordt door de soldaten van de Krakenvorst. Hij wordt door zijn beste vriend meegesleept in een onbezonnen daad van verzet, maar dat pakt niet zo goed uit als gehoopt.
En als laatste volgen we Tarid, half mens, half Hirita. Hij groeit op tussen de Hirita, een nomadenvolk. Hij besluit de troon die ooit van zijn grootvader was, weer op te eisen.

Keruga is een epische fantasy die zich afspeelt in een wereld die niet heel erg verschilt van de onze, met enkele zelfverzonnen menselijke rassen en bijbehorende culturen. De wereld doet ruim aan en mede door de mooie beschrijvingen van Klein Haneveld krijgt ze een prettig volledige smaak. Wat me zeker positief verraste waren de beschrijvingen van de flora en fauna in het verhaal. Klein Haneveld schrijft beeldend en met veel aandacht voor kleine, originele details. Zeker de beschrijvingen van landschap en natuur zijn daardoor een plezier om te lezen.

Ook bouwt Klein Haneveld zijn verhaal mooi rustig, en evenwichtig op en ontvouwen de verschillende perspectieven zich in een prettig tempo. De verhaallijnen lopen heel lang onafhankelijk van elkaar door. Het dichtst naderen Alecia en Tarid elkaar nog omdat ze dezelfde stad bezoeken. Aan het einde van het verhaal smelten de verhaallijnen van Tarid en Frelik samen en het verhaal eindigt onvoltooid, zelfs met een flinke cliffhanger. Het is duidelijk dat het verhaal nog een heel stuk langer is en we dat in een volgend deel, of delen voorgeschoteld zullen krijgen.

In de ruime opzet van het verhaal doet Klein Haneveld aan Jordan denken: een grootse wereld die vanuit verschillende personages beleefd wordt. Wat ontbreekt is diepgang in de personages. En dat is jammer, want wanneer Klein Haneveld zich nog wat meer concentreert op het creëren van sterke personages en meer in hun hoofd kruipt, kan de reeks De krakenvorst nog wel wat meer aan spanning en intensiteit winnen.

Alecia is een sympathiek personage, aardig en vol twijfels. Wat me direct al stoorde was de interactie tussen haar en de andere personages. Ze oogt nogal passief, hoewel ze wel regelmatig tegen de regels in het heiligdom verlaat om te gaan boogschieten, is ze op andere momenten wel erg volgzaam, en kritiekloos. Omdat ze twijfelt over haar roeping krijgt ze gelegenheid om naar de Spiegel der Dromen te gaan, een bijzondere plaats in het heiligdom.
Als ze een visioen krijgt, wordt dit door haar priester overste zo uitgelegd als in zijn straatje past.
Vervolgens stuurt deze man het leerlingetje moederziel alleen op een diplomatieke missie naar Kartaalmon, een land waar het heiligdom op dat moment weinig meer in de melk te brokkelen heeft.
Dat komt op de lezer natuurlijk allemaal nogal onwaarschijnlijk over, maar het ergst is, geen enkel moment lijkt Alecia de conclusies naar aanleiding van haar visioen en de daaruitvolgende acties ook maar in twijfel te trekken. Erger, ze overdenkt ze niet eens.

Tarid is zo mogelijk nog naïever. Hij trekt naar Kartaalmon om zijn in zijn ogen rechtmatige aanspraak op de troon van Kartaalmon op te eisen – zijn grootvader is er van de troon gestoten.
Een geharde Hiritakrijger vergezeld hem, vanwege een belofte aan de vader van Tarid. Hoe waarschijnlijk is het dat een door de wol gewassen volwassen man een verwende, jammerende puber begeleid naar de hoofdstad zodat ze met twee man een koning van de troon kunnen stoten?

De verhaallijn van Frelik kon me nog het meest bekoren. De verzetsdaad zelf mag dan onbezonnen zijn, en Frelik begint als een wat slap personage dat zich zomaar mee laat sleuren in de acties van zijn dommige vriend, maar hij ondervindt de gevolgen en ziet zich gedwongen om te vluchten en te leren leven met de gevolgen van zijn actie. Klein Haneveld laat zich in dit perspectief van zijn beste kant zien.

Èén naïef personage kan een verhaal nog wel hebben. Maar hier volgt het verhaal drie vrijwel even naïeve personages, en dat is toch echt een beetje te veel van het goede. Passief kan je de personages niet direct noemen, ze bestormen immers hele koninkrijken en ondernemen grootse queesten, maar dat doen ze met wel erg weinig realiteitszin en zonder zelf erg veel sturing aan hun leven te geven. Tarid gaat op pad, maar in feite heeft zijn Hiritavriend de rol van kindermeisje al vlug op zich genomen. Wat Alecia precies in Kartaalmon gaat doen, is voor haar zelf kennelijk ook niet erg duidelijk buitenom het vertellen van haar visioen – maar wat voor boodschap zendt dat nou uit?
Jammer, want Klein Haneveld schrijft prettig en bouwt aan een niet onverdienstelijke wereld. Personages die wat beter rondkijken en zo hun conclusies trekken en steviger in hun schoenen staan zouden die wereld een stuk beter tot zijn recht doen komen.