Te veel vaart en te weinig diepgang

Guus Bauer heeft een simplistische schrijfstijl die doorweven is van een flinke dosis sarcastische humor. Het maakt het verhaal toegankelijk en grappig. Door de korte hoofdstukken en het wisselen tussen heden en verleden blijft er vaart in het verhaal. Misschien iets te veel vaart, waardoor je het boek al uit hebt voordat je je met de personages hebt kunnen identificeren.

De personages zijn wel goed uitgewerkt. In kort en bondig taalgebruik laat Bauer zien wie ze zijn. Via hun woorden leer je ze kennen, maar beeldende beschrijvingen van gedrag zijn ondervertegenwoordigd. Hier was het prettig geweest als er ook meer verteld zou worden. Er wordt nu te weinig aandacht besteed aan het schetsen van hun achtergronden.

Het is daarbij weinig origineel. De setting van een comateuze patiënt die ondanks zijn passieve overkomen erg actieve hersenen heeft, is vaak gebruikt. Uiteraard wil men de stekker er liever uittrekken. Noem het cliché of realistisch. Desalniettemin is het niet saai of voorspelbaar. Er wordt her en der een koppeling gemaakt naar een eerdere gebeurtenis, waardoor het verhaal één geheel is zonder losse eindjes. Toch is 'Vogeljongen' een veilig verhaal: het is moeilijk hier enthousiast over te worden.

'Vogeljongen' van Guus Bauer is een vermakelijk maar veilig verhaal, dat je weliswaar enkele uren leesplezier oplevert maar na het dichtslaan niet blijft hangen.

Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl