De roeping heeft het voordeel dat het goed wordt verteld. Het hoofdpersonage, een eenenzestigjarige vrouwelijke adjudant van politie, is niet minder ver gezocht dan Agatha Christie’s Miss Marple. Dat ze door haar zevenentachtig jaar “oude maar best nog vinnige moeder” wordt betutteld ligt al moeilijker maar is van hetzelfde, waarschijnlijk humoristisch bedoelde gehalte. Daarmee houdt echter het humorgedeelte op. Van Agatha Christie zei men dat ze over “playfully and happy murders” schreef maar daar kan Wolfe niet van beschuldigd worden. In De roeping heeft hij het over een aaneenschakeling van wreedaardige, perverse, weerzinwekkende slachtpartijen die er uiteindelijk een occulte thriller van maken, een stijl die ten tijde van Edgar Alan Poe nog als "horror and fantasy" werd omschreven en die, veel later, door Stephen King werd “gekonsalikt”. Maar er is meer. De misdaden worden als recepten in een kookboek genoteerd en dan is de vergelijking met Hannibal Lector nooit ver weg. Behalve misschien dat die laatste zijn slachtoffers daadwerkelijk opat. Het verhaal is voor liefhebbers van de soort best spannend en leest vrij vlot. Hoe lang Wolfe’s fantasie (is zoiets wel fantasie?) om steeds maar nieuwe van die orgastische fantasmagorieën te bedenken nog zal werken, is de vraag die ik mij niet stel want voor mij houdt zijn (nou ja) oeuvre hier op. Ik voel mij voor het lezen van een volgend deel niet geroepen.