Recensie Het zwijgen van Maria Zachea

"Een ware familiegeschiedenis" staat er onder de titel; waar. Familie staat centraal, met Moe als de eeuwig bindende factoren. Met 13 kinderen, later 12, een waar groot gezin met een gelovige basis. Door elk van de 12 kinderen in een individueel hoofdstuk aan het woord te laten krijg je beeld van karakter en tijdsbeeld, maar ook verschillende invalshoeken op datzelfde gezin. Wat interessante belichtingen oplevert. De zinnen en taal zijn eenvoudig, passend bij de achtergrond, waarbij de tuinderijen voor mij als boomkwekers dochter ook wel herkenbaar zijn.

Toch heb ik me door het boek heeeeen gesleept. Nergens werd ik flink gegrepen door personage of diens gedachten / belevingen. Was elk hoofdstuk te kort? Was het teveel beschrijvend, te weinig humor? Of het moeilijke aan de opdracht van de schrijfster: het respect en in hun waarde laten van elk familielid dat zogezegd "aan het woord komt" (en werkelijk haar familie zijn) een belemmering?
Het blijft allemaal binnen de fatsoenlijke randjes, geen grote spiegels van zelfreflectie of mateloos kritiek. Of verwacht ik daarin teveel en is het gewoon niet meer dan het is: leven - eerlijk en puur.
En misschien niet hetgeen ik wens te treffen wanneer ik mee wil "in andere werelden en gedachten".
Het is voldoende uitgewerkt waarbij de titel eigenlijk wel mooi gevonden is - voor mij een "wie kende moe nou echt?" en die tot op het laatst, zo lang mogelijk, met welke opoffering dan ook, de bindende factor tussen al die verschillende mensen bleef. Daarin een mooi eerbetoon aan de vrouw die eigenlijk beter verdiende, ja.