Een herinnering aan aandacht

Een ode aan de eerste grote liefde, dat is dit dunne boekje, Eerste liefde, geschreven door Stine Jensen voor de Maand van de Spiritualiteit. We kennen Jensen al van meerdere boeken, essays en publicaties waarin ze vaak vanuit eigen ervaring vertelt. Het thema van de Maand van de Spiritualiteit dit jaar is ‘met aandacht’ en Jensen legt hiermee een mooie link naar de liefde. Deze twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden: ‘De grootste fout die we maken is denken dat romantische liefde onvoorwaardelijk zou moeten zijn. In een gezonde relatie gaat het om een balans tussen geven en nemen van aandacht: niet te veel, niet te weinig, niet van de verkeerde soort.’  

Dit soort mooi gevormde zinnen worden in Eerste liefde afgewisseld door weetjes en quotes van schrijvers en literaire werken die over hetzelfde onderwerp gaan. Dit zorgt ervoor dat dit boekje echt een essay genoemd kan worden, en geen autobiografisch verhaal. Het is leuk om te zien hoeveel Jensen gelezen heeft en hoe goed ze zich verdiept heeft in dit onderwerp. Ze heeft dit essay (hoe kan het ook anders) met veel aandacht geschreven.  

Van aandacht in een relatie gaat het verhaal over in een pleidooi over het gebrek aan aandacht dat men tegenwoordig heeft voor elkaar. Iedereen is de hele dag alleen nog maar op zijn telefoon bezig en hierdoor missen we het échte menselijke contact. Dit pleidooi had iets beter uitgewerkt mogen worden om echt interessant te zijn. Ondanks dat Jensen ook de voordelen van het altijd bereikbaar zijn beschrijft, lijkt de boodschap toch vooral te zijn: ga weer op zoek naar écht menselijk contact. Alleen op die manier kun je ervaren wat veel mensen slechts één keer in hun leven ervaren. Het verslavende gevoel dat je krijgt bij overweldigende verliefdheid. Voor de meeste mensen is dit de eerste keer het meest intens en wie kan er niet beamen dat dit het meest fantastische gevoel ter wereld is?  

Stine Jensen beschrijft dit gevoel vanuit eigen ervaringen. We leren over haar eerste grote verliefdheid, Mark. Hij was haar eerste grote liefde, toen ze 17 was. Het voelt nostalgisch om de verhalen te lezen over hoe hij haar iedere dag een brief schreef en hoe aandachtig ze met elkaar omgaan. Je krijgt gewoon een goed gevoel tijdens het lezen hiervan. Mark is een fantastisch eerste vriendje, ook al wordt dit niet altijd op waarde geschat door Stine. De onbevangenheid van een 17-jarige is duidelijk voelbaar.  

Een enigszins onverwachte wending neemt het verhaal als we er later achter komen dat Mark inmiddels is overleden. Nu krijgt het verhaal een andere functie, het is een herinnering aan deze lieve jongen, het perfecte eerste vriendje. Het geeft dit korte verhaal net dat extra beetje diepte dat het nodig heeft en zorgt ervoor dat je na het uitlezen toch nog even iets langer blijft stilstaan bij dit thema ‘aandacht’. Want het leven is toch eigenlijk veel te kort om niet altijd met je volle aandacht bij je geliefden te zijn?