Sarcasme in de ruimte

Dit verhaal wordt verteld door zeven verschillende personages: de zes leden van het team en Aurora. Een afwisselend perspectief vind ik altijd boeiend. Dit geeft de mogelijkheid om door verschillende ogen te kijken. Alleen aan het begin leken de personages nogal veel op elkaar. Toen ik ze beter leerde kennen, kon ik ze gelukkig ook makkelijker uit elkaar houden. De karakters zijn wel anders dan ik had verwacht. Op de cover staat: ‘They’re not the heroes we wanted, they’re just the ones we could find.’ Maar de personages zijn allemaal knap, slim en goed in wat ze moeten doen. En ieder van hen is heel sarcastisch. Daardoor lieten ze me wel regelmatig glimlachen, maar ik denk dat het sarcasme een beetje te veel van het goede was. Toch begon ik de karakters steeds leuker te vinden naarmate het verhaal vorderde. Het was ook interessant om te lezen hoe een groep vreemden langzaam in een team verandert.

In het boek is er ook genoeg ruimte voor worldbuilding. Een groot deel hiervan is in het verhaal verweven. In 2380 zijn we in contact gekomen met diverse buitenaardse soorten. Doordat een deel van de teamleden niet menselijk is, leren we als lezer over deze andere soorten. Daarnaast is er ook achtergrondinformatie op zwarte pagina's tussen de hoofdstukken. Dit vond ik een leuk extraatje.

Aurora Rising deed me op sommige punten denken aan Illuminae, het eerste boek dat deze auteurs samen schreven. The Illuminae Files is een van mijn favoriete trilogieën. Ik had dus best hoge verwachtingen en ik kon het ook niet laten om de boeken met elkaar te vergelijken. Alles bij elkaar vond ik Aurora Rising beslist een goed boek. Op sommige punten vond ik het plot wat zwak, maar het einde was geweldig. De personages vond ik uiteindelijk ook een sterk punt.