Anne

Anne: kroniek van een zoektocht is een boek wat je continue een schrijnend gevoel geeft. Dit is geen roman, dit is een echte, rauwe, verschrikkelijke waarheid.

Het grootste gedeelte van het boek is geschreven door Hans, de oom van Anne. Dit deel lees je in een bijna ademloze ruk uit. De wanhoop en spanning van de zoektocht slepen je mee tot de al bekende, afschuwelijke ontknoping. Gelukkig wordt de lijdensweg van Anne niet uitgebreid omschreven, alhoewel het wel duidelijk wordt geïmpliceerd. Toch is het op deze wijze passend. Je leest dit boek niet als ramptoerist - maar als meelevende. Anne was een meisje dat gewoon ging fietsen. We hadden allemaal Anne kunnen zijn.
Hartverscheurend en intens verdrietig zijn de enige passende woorden.

Ik lees vaker boeken over true crime en vanuit dit gezichtspunt is het boek tevens interessant. Voor de leek, die gelukkig nog nooit iets dergelijks heeft meegemaakt, is het heel leerzaam om te lezen hoe het contact met politie en justitie verloopt, en waar de levensonterende steken zijn laten vallen.

Het laatste gedeelte van het boek toont het nawoord, geschreven door Wim Faber, de vader van Anne. Het is jammer dat dit deel aan het boek is toegevoegd. Niet omdat wat Wim te zeggen heeft niet belangrijk is, of niet gehoord moet worden, maar omdat de omslag te groot is en de herhaling vermoeiend is. De zaken die Wim (weer) aanstipt hadden beter in het eerste deel van het boek uitgebreider besproken kunnen worden. Bovendien leest de wisseling van schrijfstijl niet prettig. Wim heeft, geheel begrijpelijk, ook moeite met neutraal blijven en veranderd in het nawoord steeds meer in de ‘boze vader’, een houding die hij al die tijd wilde voorkomen. Het nawoord was voor mij dus geen kers op de taart.

Desondanks is het een aangrijpend boek dat zeker het lezen waard is.