Een gemiste kans

Zoöloge Rachel Caine leidt een geïsoleerd bestaan temidden van de wildernis in een reservaat in Idaho, waar ze met wilde wolven werkt. Een rijke graaf lokt haar met zijn ambitieuze project terug naar Cumbria, haar geboorteplaats. Hij wil de grijze wolf, 500 jaar na het uitsterven van de soort op het Britse eiland, onder haar begeleiding herintroduceren op zijn landgoed. Aanvankelijk weigert Rachel, maar wanneer ze na een losbandige nacht met haar collega plots zwanger blijkt, grijpt ze de geboden kans en vlucht naar Engeland, waar ze na de dood van haar moeder onverhoopt moet afrekenen met haar verleden.

Sarah Hall (1974) werd in het verleden meermaals genomineerd voor de Man Booker Prize. De komst van de wolven is haar vijfde roman. De auteur is een rasvertelster, en verdient voor haar sprekende metaforen zeker erkenning. In poëtische bewoordingen schrijft ze vol passie over de woeste natuur van het graafschap Cumbria, waar ze zelf opgroeide, en haar beschrijvingen van het gedrag en de natuur van wilde wolven zijn op zijn minst gezegd noemenswaardig.

De komst van de wolven leest echter als een kabbelend beekje, waarin Hall een hele reeks personages en verhaallijnen opvoert, die vervolgens even snel en zonder diepgang weer naar de achtergrond verdwijnen. Beschrijvingen, gedachten en dialogen lopen door het gebrek aan aanhalingstekens regelmatig in elkaar over, en dragen zo bij aan een oppervlakkig geheel van aangeroerde thema’s die de spanning slechts kortstondig vasthouden, waardoor de lezer op geen enkel moment genoopt wordt verder te lezen. Rachel blijft over de hele lijn passief en weinig sympathiek, en haar pathologische vermijdingsdrang is hoogst irritant. De afstandelijke relatie met haar moeder en broer waarmee ze af te rekenen heeft lijkt hoofdzaak, maar is te fragmentarisch om echt te boeien. Pas op het laatste moment brengt Hall enige vaart in het verhaal, waarna ze vrij abrupt eindigt zonder de losse eindjes die wél spanning wisten op te brengen, aan elkaar te knopen. Wie was de man in het wolvenpak of de anonieme briefschrijver? Wat is het verhaal achter Rachels litteken? Wie heeft de omheining vernield? Het zijn slechts enkele van de vragen waarover de lezer in het ongewisse gelaten wordt.

In een verhaal waarin wolven zogezegd de hoofdrol spelen, hebben deze bedroevend weinig aandeel in de plot. Hall slaagt er op geen enkel moment in beide verhaallijnen echt in elkaar te laten lopen. Het boek focust veeleer op het ontluikende moederschap en de ontwikkeling van Rachels baby, een weinig belangwekkend personage. Een gemiste kans, want deze roman had zoveel meer kunnen zijn.