Irritatie en verveling

De vele positieve reacties op dit boek noopten mij tot het lezen van 'Twee wegen'. Mijn verwachtingen waren hooggespannen, maar jammer genoeg heb ik het boek puur op wilskracht moeten uitlezen. Monstrueuze zinnen als deze haalden voor mij alle plezier uit het lezen en alle vaart uit het verhaal:

"En ze voelden de oplossing komen en kwamen die tegemoet en gaven zich eraan over en lieten hun lichaam bij elke keer scheppen een kwartslag draaien: eerst de schop erin, dan een beetje terughalen en vervolgens zwaaiden ze hun armen omhoog terwijl ze een draai van negentig graden in de rondte maakten tot de schop boven de rand uit zwaaide, daar bleef hangen en de grond door de lucht vloog, en door zijn gewicht en vaart deed de schop het halve werk, en hun heupen deden hun deel van het werk en dit inzicht kwam voort uit het werk zelf en niet uit een speciale plek in de hersenen waar dit soort kennis al vanaf de geboorte ligt opgeslagen, en elke keer scheppen en elke draai met de heupen verdeelden het gewicht van de grond over verschillende delen van hun lichaam en geen enkel lichaamsdeel deed het werk alleen, en hun lichaam wilde niet eens stoppen."

Van dergelijke aaneengeregen bijzinnen, waarmee het boek doorspekt is, en het gebrek aan leestekens (in het hele boek staat niet één vraagteken) gaan bij mij spontaan de nekharen overeind staan.
Alle goede recensies ten spijt, de schrijfstijl van 'Twee wegen' kan mij absoluut niet bekoren, en is de reden dat deze eerste kennismaking met Petterson meteen de laatste zal zijn.