Wat als mij dit zou gebeuren?

Wow, dit boek is té realistisch. Dat is het eerste wat ik dacht toen ik het boek uit had. Normaal als ik een boek uit heb pak ik meteen de volgende en ga mezelf weer in een andere wereld storten. Dat veranderde toen ik dit boek las. Het is zo ontzettend realistisch dat je het gevoel hebt dat je de hoofdpersonen (Daan & Nadia) zelf kent! Je leeft mee met de personages.

Ik heb dit boek samen met anderen gelezen en besproken op Hebban. (Super leuk!) Ik lees niet vreselijk veel Nederlandse boeken omdat die vaak wat minder spannend zijn. (Natuurlijk wel uitzonderingen!!!) Ik heb dit boek gelezen na een hele rij spannende boeken, als je dan weer overstapt naar boeken zoals Daan & Nadia is dat toch een beetje raar. Je hebt meer psychologische spanning. Dit maakt het boek zeker niet minder mooi! In het boek maak je het leven van Daan en van Nadia mee. Beide zijn ze in het ziekenhuis beland en beide om een andere reden. Daan is onwel geworden na een optreden met zijn band. Nadia heeft zichzelf zo ernstig gesneden dat ze ook naar het ziekenhuis moest. Daar ontmoeten Daan en Nadia elkaar. Al snel wordt Nadia uit het ziekenhuis ontslagen. Wat nu?

De gevoelens van Daan zijn een beetje te positief. Hij heeft Kanker maar hij denkt zelf dat hij er wel weer bovenop komt. Toch een beetje raar, wat als de behandeling niet aanslaat? Daan denkt daar niet over na. Best knap! Maar een beetje onlogisch….. Nadia daarentegen is erg negatief. Ze snijdt zichzelf en wordt op school niet geaccepteerd. Haar vader is vaak weg van huis. Ze is een beetje ‘down’. Ik vind de oplossing van Nadia’s probleem een beetje te snel. Ik ga er niet te diep op in want ik ben erg goed in spoilers vertellen. =P Mensen die het boek gelezen hebben snappen wat ik bedoel. Hoop ik… Denk ik….

Ik vind de moeder van Daan een beetje raar. Ze gaat om met Nadia alsof zij een psycholoog is. Waarom ga je met de vriendin van je zoon praten over haar thuissituatie?????

Ik vind het boek verder erg mooi. De spanning blijft altijd lichtelijk waardoor je het boek niet snel weg legt. Ook vindt ik het erg leuk dat de grijstint van de pagina veranderd naar de ‘mood’ van de hoofdpersoon. Ik zou het boek zeker aanraden! Ik heb nog nooit gehuild om een boek. Dat heb ik nu ook niet gedaan. Maar als je wel huilt om boeken ga je dat zeker ook doen bij dit boek. De emoties van pubers zijn erg goed omschreven, dat zet je aan het denken. Wat als mij dit zou gebeuren?