Je waant je zelf in deze vreemde wereld

Het meisje met alle gaven gaat over Melanie.
Melanie is 10 jaar oud en zit samen met andere kinderen vast in kleine cellen in het Blok. De kinderen wachten elke dag totdat ze worden opgehaald en naar het klaslokaal worden gebracht. Als Melanie wordt opgehaald moet ze al in de rolstoel zitten met haar handen op de leuningen. Dan komt de Sergeant die haar onder schot houdt en de twee anderen mannen die haar vastgespen. Melanie denkt dat ze haar niet aardig vinden. Dit gevoel heeft ze niet van haar juf Justineau. Ze vindt haar juf een leuke juf. Een juf die verhaaltjes voorleest, gedichten voordraagt of zelfs weleens haar fluit meeneemt om dan een liedje te fluiten. Dus op die dagen is ze met plezier in het klaslokaal. Op zaterdag zitten de kinderen de hele dag in de cel en op zondag gaan ze met z'n allen douchen en krijgen ze die dag wat te eten. De rest van die dag zitten ze in hun cel.
Er wordt hun verteld dat buiten de basis hongers leven. Dat zijn mensen die geïnfecteerd zijn door een grijze schimmel. Deze hongers vallen niet geïnfecteerde mensen aan om ze te infecteren of om ze op te eten. De hongers komen op de lichaamsgeur van de mens af.
Het verhaal begint pas echt als de basis wordt aangevallen door hongers. Ze gaan met een vijftal vluchten waaronder Melanie en juf Justineau. Ze gaan proberen om naar Beacon te gaan. De stad waar ze hopen veilig te kunnen wezen. Ze moeten dan zo’n 120 kilometer naar het zuiden.
De reis verloopt alles behalve soepel. Zullen ze Beacon wel halen?

Het begin van het boek vond ik een mooie inleiding. Vanaf het moment dat de basis werd aangevallen zat ik volledig in het verhaal en kon ik het verhaal niet loslaten. Het is goed verwoord en heeft verrassende wendingen tot het eind.